Ik ben als een kind zo blij! Wat heb ik getobd en gepiekerd afgelopen half jaar. Zoals een aantal lezers wel weten, gebruik ik buitenshuis een fijne scootmobiel met kinderzitje achterop. Waarbij ik Rosie mijn dochtertje met groot plezier mee kan nemen, boodschappen kan doen en ik zoveel meer vrijheid heb gekregen dan ik eerder had.
Het punt is echter gekomen dat zij te groot is geworden voor het zitje en ik naarstig op zoek moest naar een andere oplossing. Ze is nu zes jaar. Fietsen gaat redelijk maar ze fiets nog geen hele lange stukken en zeker niet naar school die 20 minuten verderop ligt. Ook bij andere activiteiten moet ik echt nog de mogelijkheid hebben haar mee te nemen. Zodoende heb ik met het zit-adviesteam van Basalt Revalidatie in Leiden mijn situatie voorgelegd, evenals bij mijn eigen ergotherapeut. We kwamen op een aantal opties uit. De Connect Carrier (een bakfiets die je aan de rolstoel vastmaakt), de Bi-Go (een zit-segway) en een driewielscooter (geschikt voor 2 personen).
Een aantal zaken maakten mijn zoektocht erg complex. Namelijk: 1 - ik moet een kindje mee kunnen nemen. Liefst twee kindjes als er eens een vriendje wil komen spelen. 2 - Ik heb vreselijk last van decubitus (doorligplekken, bij mij dus zitplekken). Dit betekent dat ik erg afhankelijk ben van een anti-decubituskussen die op de scootmobiel moet passen. 3 - Ik word steeds iets mobieler (zeer goed nieuws!) en zoek hierdoor een vervoermiddel waarbij ik niet te veel ‘vast zit’ maar makkelijk in en uit kan stappen. Hoe meer ik beweeg hoe beter. 4 - Ik loop nog niet zoveel dat ik alle boodschappen lopend kan doen, dus een afmeting waarmee ik een supermarkt in kan, is belangrijk.
Wat ongelooflijk fijn dat ik in Nederland woon. En dat er mensen zijn die fantastische hulpmiddelen ontwerpen en op de markt brengen. Maar van de drie opties hierboven bleef ik echter dubben. De Connect Carier viel voor mij als eerste af omdat ik het hulpmiddel via PGB zeker voor 6 jaar aanvraag. Dan is Rosie 12 jaar en hoeft ze allang niet meer in een bak rondgereden worden. Plus dat ik met al mijn uitstapjes een hele bak meeneem en ‘vastzit' in mijn rolstoel terwijl ik wel steeds meer kan lopen.
De Bi-Go is echt te gek! Maar probleem is dat Rosie dan niet mee kan. Op de driewielscooter kunnen twee mensen zitten, ik kan ermee in een supermarkt rijden en hij oogt ook nog eens hip. Echter, een scooterzadel is niet goed te doen met decubitus. Ik heb verschillende specialisten benaderd of zij het zadel kunnen aanpassen zodat ik erop kan zitten. Maar het blijft niet ideaal. Andere scootmobielen met twee personen achter elkaar is erg lang zoals de ‘limousine’, niet geschikt voor supermarkt. En twee personen naast elkaar is erg breed, hetzelfde probleem en gaat tevens erg langzaam. Meer om te flaneren over een boulevard, zeg maar. Niet om als snelle mama door het leven in Amsterdam te sjezen.
Totdat ik per toeval stuitte op een scootmobiel van For Motion. Ik werd getrokken door het kopje: de snelste van heel Nederland. Ja dat springt, als je verplicht moet vertragen, er natuurlijk bovenuit. Ik werd nieuwsgierig en bekeek deze scootmobiel eens beter. Naast het feit dat deze 45 km per uur kan en ik half kwijlend van genot achter mijn laptop zat, zag ik tot mijn grote verrassing dat hij geschikt is voor twee personen.
Als je de stoel naar achteren schuift komt er een klein zitje tevoorschijn en kunnen er twee mensen op. Ik wist niet wat ik zag! Dat is ideaal. Daarmee red ik net de jaren dat zij nog niet zelfstandig kan fietsen en zit ik ook nog eens goed in de stoel. En dan gaat hij ook nog eens als een brommer zo snel. Die moest en zou ik testen. En wauw wat gaat dit mijn leven opnieuw veranderen. Ik voel de vrijheid en blijheid door elke vezel stromen.
Chapeau voor de ontwerper van deze scootmobiel! Mijn leven zal opnieuw enorm veranderen.
Sanne Baur heeft een spieraandoening aan beide benen waardoor ze o.a. chronisch ontstoken enkels heeft. In haar blogs schrijft ze openlijk over haar leven in een rolstoel. Over het proces, het wel/ niet kunnen accepteren hoe het leven loopt. Over het (letterlijk) zittende moederschap. Waar ze in het dagelijks leven tegenaan loopt. En over hoe ze haar geluk en liefde voor het leven weer teruggevonden heeft.