In de voetsporen van de Britse bevrijders

Stortregen, harde windvlagen. Het hield de 93-jarige Bep niet tegen. Ze wilde gisteren per se mee met een bijzondere bevrijdingswandeling: dezelfde tocht als de Britse soldaten maakten toen ze Venray op 19 oktober 1944 bevrijdden. “Ik herken bijna alles nog.”

In een rolstoel doet Bep mee aan de bevrijdingswandeling door Venray, georganiseerd door de lokale afdeling van de Zonnebloem. Geduwd door haar dochter, in het gezelschap van haar kleinkinderen én achterkleinkinderen. Omringd dus door familie, die haar verhalen over de oorlog maar al te graag aanhoren. “Ik heb alles heel bewust meegemaakt en vertel er graag over. En zij vinden het interessant, dus ze wilden vandaag mee. Zelfs de jongste, van tien jaar, is erbij.”

Toren weggeschoten 

De route volgt de tocht die de Britse soldaten maakten bij de bevrijding van het gebied. Onder leiding van een gids loopt de groep langs grote doeken met historische foto’s, opgesteld bij bijzondere plekken of gebouwen. Bep herkent ze allemaal. “De Grote Kerk, waar de toren vanaf werd geschoten. Het kerkhof, waar een jongen van 28 was gesneuveld. Naar hem hebben ze later een plein vernoemd.” 

Kelder 

En ook de plek waar Bep en haar familie vroeger zelf werden opgevangen, bestaat nog. “Alles werd gebombardeerd en ons huis werd ook onbewoonbaar. Lange tijd hebben we met heel veel andere mensen onderdak gekregen in de kelder van een psychiatrische inrichting. Ik weet nog heel goed dat daar niet eens een toilet was. Er stond alleen een emmer op de gang. Die kelders heb ik nog wel eens teruggezien, maar dan is het toch heel anders.” 

"Pokkeweer" 

Vanwege haar artrose en reuma, is Bep voor verre afstanden afhankelijk van een rolstoel. Ze gaat vaak met de Zonnebloem mee en meldde zich meteen aan voor de wandeling. “Dit pokkeweer hield ons niet tegen. Er was niet één afmelding! En ik had het ook niet willen missen. We hadden regencapes en paraplu’s om ons te beschermen. Dat was soms wel een grappig gezicht. Bij elke windvlaag vloog mijn cape voor mijn gezicht, waar mijn achterkleinkind weer om moest lachen.” 

Duitse soldaat 

Bep vond het fantastisch om alles te herkennen. “Eerlijk gezegd heb ik weinig nieuws geleerd, maar dat maakt niet uit. Het was heel mooi om alles terug te zien. Ik weet nog goed toen de Britten richting Venray kwamen om ons te bevrijden. Toen zag ik een Duitse soldaat, die de wanhoop nabij was. Ik zei hem snel weg te gaan, maar hij had zijn lot al geaccepteerd. Dat vergeet je nooit meer.”