'Als deelnemers een leuke dag hebben, heb ik die ook'
In ‘Gezichten van de Zonnebloem…’ maak je kennis met mensen die op een bijzondere manier betrokken zijn bij de Zonnebloem. Vrijwilligers, deelnemers, donateurs en medewerkers: zij dragen allemaal bij aan ons belangrijke werk voor mensen met een lichamelijke beperking. In deze aflevering maken we kennis met vrijwilliger Johan Veldhuizen. “Wat voor mij een kleine moeite is, geeft een ander heel veel vreugde.”
Zo ontving Johan een lief bericht van de dochter van een deelnemer. Ze laat weten hoe dankbaar ze is. Johan regelde samen met een andere vrijwilliger dat haar ouders – die noodgedwongen niet meer samen konden woonden - elkaar nog een keer konden zien. Met de Zonnebloemauto bracht Johan de moeder (in haar rolstoel) naar haar zieke echtgenoot in het verpleeghuis. Er was een laatste kus, een laatste aanraking, een laatste blik van liefde. Het moment is zeer waardevol geweest, laat de dochter weten. En ze waren goddank net op tijd. Kort daarna overleed haar vader.
Ritje langs de Moezel
“Soms word ik emotioneel als ik zie wat we voor mensen kunnen betekenen”, zegt Johan (62). Hij heeft voorbeelden genoeg. Als chauffeur van de Zonnebloemauto reed hij onlangs twee deelnemers naar Bremm, een Duits plaatsje langs de Moezel. 350 kilometer heen, 350 kilometer terug. “Het was hun eerste vakantie sinds lange tijd. Ik ken die omgeving een beetje en zocht een mooie route uit. De man had na de oorlog veel over de Rijn en Moezel gevaren. Zo kon hij herinneringen ophalen. Bij aankomst was de hele familie er. We hebben met zijn allen gegeten en gedronken, ik kon blijven slapen. Dat zat niet in de planning, maar het onverwachte maakt het vaak leuk.”
Lopen en duwen
Na een carrière van 35 jaar bij de Koninklijke Luchtmacht, sloot Johan Veldhuizen zich aan als vrijwilliger bij de Zonnebloem. Het nieuwe leven verrijkt de voormalig technisch officier, vertelt hij. Hij is vrijwilliger bij de afdeling Vathorst en chauffeur van de Zonnebloemauto. “Ik ging met functioneel leeftijdspensioen. Eerst werd ik vrijwilliger bij de EHBO en tijdens een evenement kwam ik in aanraking met deelnemers van de Zonnebloem die in een rolstoel zaten. Bleek dat er vaak een tekort was aan mensen die hen konden helpen. Nou, lopen en duwen kan ik wel. En ik vind het leuk om dingen te organiseren, dus heb ik me aangemeld.”
Zintuigen prikkelen
Het bleek een schot in de roos. Voor de Zonnebloem, maar ook voor Johan zelf. “Het werk wordt ontzettend gewaardeerd. Het is fantastisch om te ervaren hoeveel liefde je ervoor terugkrijgt.” Deze zomer huurde de afdeling Vathorst twee keer vier dagen achtereen de Zonnebloemauto, waarbij Johan plaats nam achter het stuur. “Hebben we steeds iemand een paar uur meegenomen. Dat voelde voor de deelnemers alsof ze een hele dag weg waren. ‘Zeg maar waar je heen wilt’ zei ik als we instapten. Ik ben op een streekmarkt geweest, in het bos, aan het water, in de stad. Het afgelopen jaar zijn de zintuigen van de deelnemers nauwelijks geprikkeld. De mensen hebben dat gemist, ze kwamen weer echt tot leven. Puur doordat ze weer in aanraking kwamen met geuren en kleuren die ze een tijd niet hadden ervaren.”
Wereld zonder geheimen
Als technisch officier van de Koninklijke Luchtmacht kwam Johan overal. Afghanistan, Noorwegen, voormalig Joegoslavië, tientallen keren in de Verenigde Staten: de wereld kent weinig geheimen voor hem. “Had ik in Los Angeles een vrije dag, dan huurde ik een auto om de woestijn in te trekken. Het maakte mijn hoofd leeg. Nu vind ik het leuk om dat voor anderen te doen. Als mensen daardoor een leuke dag hebben, dan heb ik die ook. Dat is voor mij de beloning van het werk.”