Na 60 jaar vrijwilligerswerk gaat Maria vrolijk door
In ‘Gezichten van de Zonnebloem…’ maak je kennis met mensen die op een bijzondere manier betrokken zijn bij de Zonnebloem. Vrijwilligers, deelnemers, donateurs en medewerkers: zij dragen allemaal bij aan ons belangrijke werk voor mensen met een lichamelijke beperking. In deze aflevering ontmoeten we Maria Mertens die al 60 jaar vrijwilliger is bij de Zonnebloem. En ze gaat maar door. ‘Mensen moeten toch oog hebben voor elkaar.’
Haar eigen Piet, medeoprichter Zonnebloemafdeling Heerlerbaan, was degene die 61,5 jaar geleden Maria Mertens bij de afdeling betrok. Omdat ze zo goed kon koken. Omdat ze zo’n positief mens was. Omdat ze een prettige gastvrouw zou zijn voor de zieken. Ach, om welke reden eigenlijk niet? Maria was gemaakt voor de Zonnebloem, wist Piet. En je moet hem nageven: dat had hij goed gezien.
Het laatste weekend van oktober was er een jubileumfeest voor Maria. Eindelijk, want het stond eigenlijk al anderhalf jaar eerder gepland. Zestig jaar vrijwilligerswerk is inmiddels 61,5 jaar geworden, maar pas nu maakte corona het mogelijk om erbij stil te staan. Piet was er helaas niet meer bij. De echtgenoot van Maria, ook een bezig baasje, overleed in 2003. Piet was gemeenteraadslid, sociaal werker, voorzitter van de harmonie en actief bij de bowling. “Hij kon praten als Brugman”, vertelt Maria. Ze heeft het niet van een vreemde.
Koken op de boot
Terug in de tijd, we praten over 1960. De eerste maanlanding was verre toekomstmuziek, Reinier Paping moest zijn Elfstedentocht nog winnen. Maar Maria zette zich al in voor de Zonnebloem. “Mijn eerste activiteit was de jaarlijkse boottocht met de Alex van Wayenburg, ik ging mee als kok. In die tijd werkte ik in de keuken op de Vroedvrouwenschool, dus ik had veel ervaring. Kwam ik met drie kisten bonen, twee emmers appelmoes en aardappelen die ik op het werk al had geschild aan boord. Daar deden ze op school helemaal niet moeilijk over. Zo stond ik in een keukentje van anderhalve vierkante meter, zo klein was het toen nog, voor dertig mensen eten klaar te maken. Ik heb veel gekookt voor de Zonnebloem.”
Koninklijk onderscheiden
Later volgde van alles: bezoekwerk, kerstvieringen bij de zusters, activiteiten zoals ‘Zon in de schoorsteen’, lotenverkoop. Noem iets op en Maria droeg eraan bij. De tomeloze inzet leverde haar een koninklijke onderscheiding op. Het was een van de weinige momenten waarop ze stilviel. “Daar ben ik nog steeds heel trots op”, zegt ze. Verder vindt ze haar inzet allemaal niet zo spannend. “Mijn motto is altijd dat het geweldig is om iets voor een ander te kunnen doen. We hebben een grote groep vrijwilligers en doen het voor de medemens, hè.”
Efteling
Die medemens is soms jonger dan Maria, zelf inmiddels 86. “Autorijden kan ik niet meer, maar met mijn scootmobiel kom ik overal. Daardoor kan ik nog steeds deelnemers bezoeken, dat vinden ze geweldig. Tot ver in de zeventig reed ik deelnemers nog overal mee naartoe. De Efteling bijvoorbeeld, als ze daar nog nooit waren geweest. Dan hadden zij de dag van hun leven, maar ik ook. Ach, ik heb gewoon veel plezier in het leven en daarmee ook in het vrijwilligerswerk. We hebben trouwens ook veel leuke feestjes gehad. Och, er is wat gefeest hoor, binnen onze afdeling.”
Een huis voor allen
De tweede zondag van september, traditioneel Ziekendag, bakte Maria altijd vlaaien. Het maken van Paasstukjes gebeurde bij haar in de ruime kelder, de bloemen en bladeren kwamen uit de eigen tuin. “Mijn man zei altijd: ‘Dit is een huis voor allen.’ Wij hadden geen kinderen, maar de jeugd uit de straat komt nog steeds gewoon binnen. En de postbode en apotheker komen achterom.” Met een deelnemer, die er vroeger in de wasserij werkte, keerde ze regelmatig terug naar de oude Vroedvrouwenschool, thans omgebouwd tot appartementen. “Dan was ze zo gelukkig. Zo blijf ik altijd bezig. Het is goed hè, als je dingen kunt blijven doen?”