Skydiven met een lichamelijke beperking: 'Eindelijk vrijheid'
Toen Mark en Erik een tijd terug een tochtje maakten in de Zonnebloem-luchtballon, leek dat het hoogtepunt van de reeks aan activiteiten die ze samen ondernamen. Toch kan er altijd nog een schepje bovenop. Onlangs maakte Mark een skydive.
Mark Sommers en Erik Langereis werden ruim vijf jaar geleden in contact gebracht via de Zonnebloem om er samen op uit te gaan. Het begon bij zwemmen in het Thermaalbad Arcen, vertelt Erik. Daarna volgden bioscoopbezoeken, voetbalwedstrijden, etentjes, fietstochten en dus nu het skydiven. Hoe kwamen ze daarbij? Mark, met de hem typerende vrolijke blik: “Tja, soms borrelt er ineens iets op.” Waarop Erik zich ironisch haast te zeggen: “Ik doe voorlopig geen suggesties meer.”
Spasmen
Die skydive was nog niet zo eenvoudig te regelen, vanwege de spasmen waarmee Mark zijn hele leven al te maken heeft. “Ik heb zo slecht gelegen dat het einde van mijn leven in zicht was. Ik ben er weer bovenop gekomen, dat is de kracht die ik in me heb. Maar mijn beperking wordt steeds erger. En toch kijk ik positief naar de wereld.”
De tekst gaat verder onder de foto
Dat is precies waarom Erik Mark graag in de spotlights zet. “Hij is een bijzonder mens, dat mag gezien worden. Zijn geest wil vooruit en hij laat zich niet tegenhouden. Daarom dacht ik: laten we gewoon gaan informeren of skydiven mogelijk is. Nee heb je, ja kun je krijgen.” Ze kregen in Rotterdam een ‘nee’, om begrijpelijke redenen die Mark ook volledig aanvaardde. Grinnikend vervolgt Erik: “Maar we kregen er wel de tip om eens contact te leggen met Hoogeveen, dus toen ‘moesten’ we vanuit onze woonplaats Helmond helemaal daarheen.”
Er valt iets van je af
En zo kwam het dat ze op een prachtige zondag in juni de lange autorit maakten. Om 12.00 uur arriveerden ze en Mark kreeg direct de overall aan. Daarna volgden de uitgebreide springinstructies, waardoor Mark het volste vertrouwen had in een goede afloop. En toen was eindelijk het moment daar, de geopende deur lonkte. Alle seinen stonden op groen voor de sprong.
De tekst gaat verder onder de foto
"Mijn spieren ontspanden zodra ik in de lucht was. En wát een uitzicht! Die vrijheid om zelf door de lucht te zweven … Dan valt er iets van je af. Zeker als je weet dat je in goede handen bent. Ik kreeg er echt een kick van.” En die kick was niet over toen hij landde, vertelt hij. Erik bevestigt dat. “Hij heeft alleen maar gelachen en zat na de landing nog met een brede glimlach in zijn rolstoel.”
Beperking stond niet in de weg
Om half twee was Mark weer beneden, waar een heel landingsteam voor hem klaarstond. “Ik moet me al aan zoveel dingen overgeven, maar nu was dat juist het mooie: het laat zien dat mijn beperkingen mij niet in de weg hoeven staan. Ik ben hen ontzettend dankbaar dat ze me zo in de watten gelegd hebben, de hele dag.” Zijn familie bleef maar appen dat ze het zo knap vonden en dat zij het niet gedurfd hadden.
Maar Mark blijft erbij: “Ik was de rust zelve. Iedereen die erbij was, had meer zenuwen in het lijf dan ik.” Nu is het avontuur na twee jaar voorbereiding achter de rug, maar gelukkig zijn de beelden voor altijd.
De tekst gaat verder onder de foto
Nieuwe plannen smeden
Dan nu de belangrijkste vraag: wat is het volgende dat ze gaan ondernemen? Erik had zich voorgenomen om geen suggesties meer te doen. Maar hij heeft nog wel een idee. “Als je met 200 kilometer per uur kunt springen, kunnen we ook wel eens flink racen in Zandvoort, toch?” “Nou, dat lijkt me wel wat hoor”, hapt Mark. Erik krabbelt al terug. “We beginnen binnenkort wel met plannen smeden. Eerst nog eens een ijsje eten, het zwembad in. Wat rustiger aan. En daarna bellen we Max Verstappen.”