Neeltje jans en de Oosterscheldekering

Een prachtig 1 op 1 bezoek aan de Deltawerken in Zeeland

Bezoek aan de Oosterscheldekering 5 oktober 2016

Op woensdag 5 oktober hebben Bert Drenth en ik een prachtige reis gemaakt naar Zeeland, het land waar Bert een groot deel van zijn herinneringen heeft liggen. Het was een zonnige, maar frisse dag.

Even een intermezzo: Bert en ik kennen elkaar van het gezamenlijk werk als vrijwilliger bij de Zonnebloem. Helaas heeft Bert als gevolg van zijn afnemende gezondheid zijn vrijwilligerswerk moeten staken, maar onze relatie is het laatste jaar tot een vriendschap uitgegroeid. Daarin paste het, vond ik, om Bert voor zijn verjaardag een reisje met de Zonnebloem-auto aan te bieden, naar een doel van zijn keuze. In eerste instantie reageerde hij daar wat lauw op, maar geleidelijk aan werd hij steeds enthousiaster, zeker toen de Neeltje Jans ( en m.n. de Oosterscheldekering) in beeld kwam. Bert had mij al eerder verteld dat hij een bijzonder dierbare herinnering had aan dit laatste Deltawerk: indertijd, 4 maanden voor de opening nu 30 jaar geleden, was er een groot probleem door Rijkswaterstaat geconstateerd: er was sprake van haarscheurtjes in de constructie van belangrijk buizenwerk. Bert was een specialist op dat gebied en werd vanuit Amerika waar hij op dat moment werkzaam was, opgetrommeld om samen met de ingenieurs van Rijkswaterstaat en TNO dit probleem op te lossen: “ik heb toen 4 maanden bijna dag en nacht gewerkt om de oplossing te vinden, ik sliep daar in een tentje, want had geen tijd om naar huis te gaan”. Uiteindelijk werd het allemaal net op tijd opgelost, zodat koningin Beatrix de feestelijke opening kon verrichten.

Toen ik dinsdagmiddag 4 oktober even bij Bert langs ging om de laatste details van onze reis te bespreken, meldde hij vol trots dat hij met Rijkswaterstaat had gebeld ( de heer v.d. Wegen) en dat na uitleg van zijn kant Bert werd uitgenodigd om de volgende dag op het kantoor van Rijkswaterstaat te komen voor een ontvangst en rondleiding: een echte VIP-behandeling dus. En ik mocht mee!

Nadat ik de Zonnebloem-auto in Gouda had opgehaald pikte ik Bert op bij de Vijverhof: ‘Heb jij ook net zo'n  gevoel als vroeger toen we op schoolreisje gingen?’ vroeg ik hem. Nou dat klopte helemaal.

Aangekomen bij het ir. Topsgebouw van Rijkswaterstaat bij de Neeltje Jans werden we verwelkomd door de heer Stenepoorten, die ons meenam naar een ontvangstruimte en ons trakteerde op koffie en Zeeuwse bolussen. Hij benadrukte enkele malen tijdens ons bezoek en nog eens bij het afscheid dat hij het een echte eer vond dat hij Bert mocht ontvangen, vanwege diens prestatie 30 jaar geleden. Bert en hij raakten al snel verwikkeld in een technische discussie die ik niet eens probeerde te volgen: maar ik genoot met volle teugen van deze ontmoeting tussen twee generaties topspecialisten die met groot wederzijds respect met elkaar in gesprek waren.

Na een zeer instructieve film over de aanleg van de Oosterscheldewerken, gingen we met onze gastheer naar buiten om van dichtbij de kering te bekijken: een bezoek met de  scootmobiel  in het inwendige van de dam was niet mogelijk. Maar van buitenaf was het ook zeer boeiend. De heer Steenepoorte was bezorgd over de vraag of de helling naar de dam niet te steil was voor Bert met zijn scootmobiel. Ik dacht bij mijzelf: “Nou, dan ken je Bert nog niet.”

En dat bleek juist, want met ware doodsverachting stortte deze zich  van de helling af en kwam net op tijd voor de Noordzee tot stilstand. Tegen de achtergrond van het Rijkswaterstaatgebouw ( met de schitterende, trotse leuze: ‘Bring in the Dutch’) en natuurlijk de Oosterscheldekering hebben we een paar foto’s gemaakt en ook nog uitleg gekregen over de specialiteit van onze gastheer, de bodembewegingen in zo’n stroomgebied.

Na een heel hartelijk afscheid reden we naar een prachtig restaurant aan de Oosterschelde ( de Herenkeet) waar Bert, zoals afgesproken, mij en zichzelf trakteerde op een heerlijke maaltijd ( Zeeuwsche mosselen), en natuurlijk nam hij een heerlijke welverdiende, blondgekraagde verfrissing.

Moe maar zeer voldaan ( zoals dat heet) maar vooral erg dankbaar richting de mensen van Rijkswaterstaat reden we daarna naar huis. Een dag om nooit meer te vergeten!

Harrie Sprengers, 6 oktober 2016