Moeders schort

Een verhaal van Elly Jansen-Michielse

Ze weet het al bij het wakker worden! En ook weet ze, nog voordat ze het werkelijk ziet, dat haar nieuwe jurk aan de kast hangt. Morgen is het Kerstmis! Ze voelt een blijde verwachtingsvolle tinteling in haar buik en is meteen klaarwakker. Het zal feest zijn, de kerststal staat al in de kamer!

Maar dan beseft ze meteen dat ze zich helemaal niet blij mag voelen. Er is niemand blij thuis. Nog steeds niet. Al zo lang. Als je pa dood is moet je verdrietig zijn en heeft alles een zwart randje. Ze is binnenkort voor de tweede keer jarig zonder pa. Ze wordt negen jaar. En nog steeds draagt haar moeder elke dag een zwarte of grijze schort. Ze huilt ook vaak, zakdoeken vol. Ze weet dat van die zakdoeken want ze mag ze altijd opvouwen als moeder ze gestreken heeft.

Ze glijdt zachtjes haar warme bed uit en kleedt zich snel aan. Ze probeert geen geluid te maken want haar zusje slaapt nog aan de andere kant van het bed. Op het kastje naast haar bed staat een kan met water en deze morgen ligt er een schone washand en handdoek bij. Ze vindt dat altijd heerlijk, de ruwe stof tegen haar wangen en het ruiken van de geuren uit hun achtertuin waar moeder de was te drogen hangt, geuren die in de handdoek verstopt zitten.

Ze loopt via de open zolder naar de trap en laat zich traag, zich vasthoudend aan de houten leuning, tree voor tree naar beneden zakken. Achter de trapdeur is de donkere gang naar de keuken. De jassen aan de kapstok lijken rechtopstaande mannen, de schoenen eronder maken het nog enger!

Maar in de keuken is het licht, daar schijnt de ochtendzon! Het is rommelig op tafel. Haar broers zijn al aan het werk en hebben de restanten van hun ontbijt zo achtergelaten. Haar twee oudere zussen eten zwijgend hun pap. Moeder staat aan het aanrecht, haar hoofd half gericht naar de radio die hoog op de keukenplank staat. Als de nieuwsberichten komen moeten ze allemaal heel stil zijn. Moeder vindt dat heel belangrijk!

Ze gaat aan tafel zitten en krijgt meteen een bordje warme pap voor haar neus. Moeder schept er een grote lepel suiker overheen! En daarna nog een beetje!

Ze wil een flinke hap nemen maar halverwege blijft de lepel hangen…er is iets…iets anders dan anders, maar wat? En dan merkt ze het opeens! Ze ruikt en voelt het eerder dan dat ze het ziet. Moeder staat dicht bij haar, nog met de suikerpot in haar hand, en ze voelt de gladde stof van de schort van haar moeder. De stof ruikt naar nieuwigheid en voelt stevig. Ze kijkt omhoog naar haar moeder en ziet opeens alleen maar bloemetjes! Haar moeder heeft een bloemetjesschort aan! De vrolijke kleuren maken haar ogen groot van verbazing. Haar moeder glijdt even met haar handen van haar taille naar haar heupen en glimlacht daarbij. Ze ziet dat ook haar zussen glimlachend naar hun moeder opkijken en ze voelt opeens weer de tintelende blijheid van toen ze wakker werd! Er is iets veranderd! Er zit wat geluk en blijheid in de lucht! Nu zal het misschien toch echt Kerstmis worden!

Moeder aait over haar bol en zegt: ‘kom, lekker door eten, je hoeft niet naar school vandaag. Je kunt me helpen, er moeten nog kaarsjes bij de kerststal en de krenten en rozijnen moeten ook nog door het deeg. Dan kan het kerstbrood in de oven”

Ja, denkt ze tevreden, het wordt echt Kerstmis dit jaar! De pap glijdt als vanzelf door haar keel!

Elly jansen-Michielse