Annie van den Akker 45 jaar Zonnebloem vrijwilliger

,,Je moet niet altijd in je eigen tuintje wieden. Dat was een kenmerkende uitspraak van mijn moeder'', zegt Annie van den Akker. De 87-jarige Emmeloordse is 45 jaar vrijwilliger bij de Zonnebloem.

Haar moeder goot het behulpzaam zijn er bij wijze van spreken met de paplepel in. En eigenlijk is het Van den Akker ook in haar genen meegegeven. ,,Iemand die in moeilijkheden zit, spring je bij en mag je nooit afwijzen. Je moet altijd helpen of luisteren’’, hield mijn moeder me voor. Dat helpen doet ze bij de afdeling Emmeloord nog volop, maar bouwt langzaamaan af.

Haar wieg stond in Nes op Ameland en haar moeders spreuk was en is de leidraad van de kordate Annie van den Akker. Ze studeerde verpleegkunde in Groningen en ging daarna aan de slag in Apeldoorn.

Brieven

Hier begon ook haar carrière als vrijwilliger. ,,Vanuit de katholieke Theresia parochie was een groep welzijnswerkers actief.’’ Ze haakte aan en bezocht mensen die eenzaam waren. Brieven schrijven was en is een belangrijk onderdeel. Ook dagjes uit stonden op het programma.

De klad kwam er echter een beetje in, blijkt uit de woorden van Annie. ,,De gasten die de deur niet uit konden of een bezoekje of een andere vorm van ontspanning nodig hadden, kwamen echter niet van een koude kermis thuis.'' Het was de aanzet tot het beginnen van een Zonnebloem afdeling Apeldoorn.

Hachelijke bootreis

Uit die periode staat een hachelijke bootreis over de IJssel in haar geheugen gegrift. ,,Ik was mee als begeleider en er waren een kleine honderd gasten aan boord.’’ De nacht ervoor moest ze onverwacht nog werken, maar werd na aan korte nachtrust naar Deventer gebracht.

,,De bestemming van het schip was Dieren. Maar opeens deed de motor het niet meer.’’ De opvarenden moesten onwetend worden gehouden om paniek te voorkomen. Die taak werd aan Annie toebedeeld.

Stuurloos

De boot had niet al te veel gang en dreef stuurloos mee met de stroming. ,,Niemand heeft er erg in gehad’’, zegt ze met een glimlach. ,,Er was landbouwplastic in de schroef gedraaid.’’ Duikers wisten dit te verwijderen en de trip kon worden voortgezet.

Het aangename en het nuttige werden verenigd, want de duikers werden gevraagd aan boord te komen en te vertellen wat hun werk inhoudt. ,,Later zei een van de gasten tegen me ,,dat jullie de moeite hebben genomen om die duikers uit te nodigen. Dit zal ik nooit vergeten.’’ Hij had de dag van zijn leven gehad.

Hele overgang

Gedurende alle jaren vrijwilligerswerk is er aan anekdotes geen gebrek. Natuurlijk ging het niet altijd van een leien dakje. De verhuizing van Apeldoorn naar de Noordoostpolder, noodzakelijk vanwege het werk van haar man, was een hele overgang. ,,Ik heb hier eerst appels geplukt en ging bij de bridge. Ook ging ik nog heen en weer naar Apeldoorn.’’ 

Haar vrijwilligerswerk werd vervolgens ook verplaatst van de Gelderse stad naar Emmeloord. ,,Mevrouw Meester en de nonnetjes waren er bij. Dat was in een soort kloostertje bij de kerk.’’

Negentien gasten

,,Ik heb  heel veel voorbij zien komen.’’ Bij de Zonnebloem nam ze in de beginperiode maar liefst negentien gasten onder haar hoede. Nu nog vijf. ,,Sommige gasten ken ik vijfentwintig jaar.’’

Ze heeft veel meegemaakt in haar 45-jarige periode van hulp verlenen. Hetgeen ze beleefde nam ze niet mee naar huis. In de verpleging was ze gepokt en gemazeld. ,,Ik heb in één nacht wel eens drie mensen moeten afleggen. Als je dat allemaal mee naar huis neemt slaap je niet’’, zegt ze zelfverzekerd.

Gewaardeerd

Annie van den Akker weet dat het werk, dat ze zo graag verricht, minder zal worden. ,,Je wordt zelf ook wat ouder.’’ Haar ervaring is dat handgeschreven brieven enorm worden gewaardeerd. ,,Ook vanaf onze boot, als we door Friesland voeren, schreef ik brieven en daarin vertelde ik over de dingen die je tegenkomt. Dat je naar een kringloopwinkel gaat en wat je hebt gegeten. Dat vonden ze zo geweldig.’’

Van de Zonnebloem mocht ze haar gasten een bos tulpen geven, maar dat idee omarmde ze niet. ,,Na een week heb je er niets meer aan. Ik kocht rolletjes drop en andere rollen snoep.  Vervolgens wikkelde ik er een brief omheen en een lintje erbij. Ieder week stopte ik er één in de brievenbus. Daarna om de veertien dagen.’’ Zo kregen de gasten ook tijdens de corona periode een persoonlijk en smakelijke boodschap.

Luxe positie

De gasten die ze nu nog heeft wil ze hulp blijven bieden. In al die jaren is een band opgebouwd die ze logischerwijs niet wil verbreken. De Zonnebloem heeft in Emmeloord overigens een luxe positie. Er is een overschot aan vrijwilligers en een tekort aan gasten.

De praktijk leert dat veel mensen eerst een drempel over moeten om zich aan te melden. Als ze die barrière hebben geslecht klinkt het vaak: ,,hadden we dit maar eerder gedaan.’’ Voor meer informatie over de Zonnebloem kan contact worden opgenomen met Annie Wennekers, telefoonnummer 0527-620357.