,,Het is heel dankbaar werk’’

Het inpakken van de Sinterklaascadeaus, de gesprekken, de vriendschap, bingo, cursussen, advocaatje met slagroom. Het zijn diverse mooie herinneringen die opkomen bij Anneke Hoitinga uit Emmeloord.

Ze is bijna 30 jaar vrijwilliger bij de Zonnebloem, afdeling Emmeloord. En eenzelfde periode gekoppeld aan haar eerste gast. ,,Ik heb altijd gezegd als zij er niet meer is dan stop ik ermee. Uit respect’’, zegt Anneke Hoitinga vastberaden.

Vriendin

In totaal heeft ze vijf gasten gehad, maar zo mooi als met de eerste werd het nooit. ,,Die ene werd gewoon een vriendin. Je krijgt een band met elkaar.’’

Haar gast verkeert in haar laatste levensfase en Anneke blikt met weemoed terug. ,,In het begin doe je leuke dingen. Dan zie je iemand aftakelen en steeds minder kunnen doen.''

Bezoekjes

,,Later kon je alleen nog maar bezoekjes brengen. Ook daar was ze altijd heel blij mee. Af en toe lag ze in het ziekenhuis of in de hospice in Lelystad. Ze klaagde nooit’’, zegt ze met bewondering.

Een oud-buurvrouw, die in het Zonnebloembestuur zat, haalde haar ooit over om vrijwillig aan de slag te gaan. ,,Toen moest je nog cursussen volgen. Vroeger was de Zonnebloem katholiek en daardoor kregen we les van nonnetjes. We moesten o.a. leren lopen met blinde mensen. Daar heb ik veel van geleerd en ook heel erg van genoten’’, vertelt ze met een lach over die tijd.

Dezelfde leeftijd

,,En dan word je gekoppeld aan een gast en dat was deze. We hebben dezelfde leeftijd en het klikte gelijk.’’ Dat het ook anders kan, heeft ze ook ervaren. ,,Ik had een meneer als gast en die was opeens verdwenen. Toen ik bij zijn huis kwam, stond dat leeg.''

Haar ervaring is dat het goed is om afspraken te maken. ,,Ik ging altijd op afspraak op bezoek. De meeste gasten van mij waren rolstoel gebonden.’’

,,Het is heel dankbaar werk’’, kijkt ze tevreden terug. De laatste jaren miste haar gaste vooral de bingomiddagen als gevolg van corona. ,,Met het glaasje advocaat met slagroom in de pauze’’, zegt ze met een lach. ,,Ze zijn al zo aan huis gekluisterd."

Vriendschappen

Met veel plezier denkt ze terug aan de vriendschappen die tussen de ‘Zonnebloemers’ ontstonden. ,,We hadden onderling een goede band.’’ Dankbaar is ze voor al die jaren en de waardering in de vorm van een bronzen, zilveren en gouden speldjes voor respectievelijk 10, 15 en 25 jaar vrijwilligershulp.

Op de vraag of ze bang is om na de beëindiging van haar werk in het spreekwoordelijke zwarte gat te vallen antwoordt ze: ,,Nee ik heb genoeg te doen. Ik ben blij en dankbaar dat ik het gedaan heb. De gesprekken met mijn gaste zal ik missen. Een nieuwe gast? Nee daar bouw je nooit zo’n band mee op. Vanuit de kerk bezoek ik ook mensen en ik ga nu ook meer dingen ondernemen met mijn vriend.’’