Paul Carrack

Om naar de bar te gaan, moet je met een glazen lift een etage dalen. Als je de lift in beweging wil brengen, moet je op een grote knop blijven drukken totdat je beneden bent. Mijn rolstoel en ik nemen

Paul Carrack

Op 15 mei 2017 was het zo ver; Paul Carrack gaf een soloconcert met zijn eigen band (dus niet helemaal solo) in Carré. Al jaren ben ik fan van deze 65-jarige "man with the golden voice" die in de jaren 70 begon bij de band Ace, vervolgens ingelijfd werd bij de formatie Squeeze en daarna grote succes boekte als zanger van "Mike and the mechanics". Als solo artiest had hij ook enkele hits " I need you", "Don't shed A tear" en mijn persoonlijke favoriet "Dedicated". De laatste jaren maakt hij vooral prachtige blue-eyed soul wat goed combineert met stem. 

Mijn begeleider/ maatje van de avond was Marc van As dus dat zou wel gezellig worden. We waren allebei ruim op tijd (Connexxion was niet altijd te laat) zodat we nog even wat konden drinken. Als ras Amsterdam was ik, tot mijn eigen spijt, nog nooit in Carré geweest, dus dit was een mooie gelegenheid om mijn ogen eens goed de kost te geven. Dit klassieke theater ademt geschiedenis uit en gelukkig hebben ze in de loop der jaren de toegankelijkheid goed bevorderd. In de praktijk echter is, "goed aangepast", niet altijd goed toegankelijk voor mijn grote, elektrische rolstoel met kinbesturing. Meestal hou ik wel van een uitdaging en laat ik mij niet uit het veld slaan door een obstakel of hindernis baan. 

Om naar de bar te gaan, moet je met een glazen lift een etage dalen. Als je de lift in beweging wil brengen, moet je op een grote knop blijven drukken totdat je beneden bent. Mijn rolstoel en ik nemen de hele lift in beslag ( nee, zo dik ben ik nou ook weer niet) en ik kom niet bij de drukknop dus moet Mark en de leuke dame van het personeel naar beneden om via de buitenknop mij te laten zakken. Door de glazen wand kan ik alles goed in de gaten houden. Deze liften vind ik niet altijd betrouwbaar omdat ze soms gaan piepen als je niet precies in het midden staat/zit. Ik kom zonder piep beneden dus de terugrit naar boven kan niet misgaan. Het is druk in de bar, maar omdat ik altijd mijn eigen tafel heb, hoeven we geen plekje te zoeken. Het bier smaakt prima en al snel gaat de bel ten teken dat het spektakel snel gaat beginnen. Je verwacht het niet, maar, ja hoor, de lift weigert naar boven te gaan. Drukken lukt voor geen meter dus, het zal toch niet zo zijn dat ik Paul Carrack vanaf een lift moet aanhoren en zelf de beelden erbij moet fantaseren? Na wat heen en weer geschuif, komt er eindelijk een meneer van de technische dienst die een speciaal sleuteltje in een rond gaatje stopt en warempel, deze held redt onze avond. De excuses slingeren langs ons heen, maar nu moeten we toch echt haast maken naar de zaal. Dat gaat ook niet van een leien dakkie; de oprit naar de zaal is een beetje stijl dus vraag ik Mark even te helpen met een duwtje. Ik zet de turbo erin en Marc struikelt bijna op de grond. Het blijkt dat we voorin aan de zijkant van de zaal staan en volgens de jongen die ons helpt, moeten we nu langs de rijen rondom de zaal en achter in de piste kunnen we plaatsnemen. Het is behoorlijk krap om langs de rijen en loges te manoeuvreren. Toch ga ik als een speer en als Marc niet op tijd "wacht even" zou schreeuwen, dan had ik achterover gekukeld met mijn rolstoel omdat een jas was blijven hangen aan een armleuning. Ik voelde de voorwielen omhoog komen en stopte meteen. Mijn engeltjes rond mijn stoel zijn me weer genadig geweest! We kwamen veilig aan bij onze plek! Meteen gingen de lichten uit en het voorprogramma begon. Even uitblazen, om je heen kijken en tot rust komen. We zaten op een prima plek en konden recht-voor naar het podium kijken. Jammer dat ik met mijn brede rug net voor het zicht van iemand achter mij in de loge zat.