U2

Dit jaar is het 30 jaar geleden dat hun legendarische "The Joshua Tree" album uitkwam en laat dat nu ook mijn favoriete album allertijden zijn. Wereldberoemde nummers als: "Wherethe streets have no n

U2

Zaterdag 29 juli 2017 stond groot in mijn agenda: U2 treedt op in de Johan Cruijff Arena 

Dit jaar is het 30 jaar geleden dat hun legendarische "The Joshua Tree" album uitkwam  en laat dat nu ook mijn favoriete album allertijden zijn. Wereldberoemde nummers als: "Wherethe streets have no name", "I still haven't found What I'm looking for" en "With or whitoutyou" staan erop. Ze gaan dus dat hele album volledig spelen.

De zomer laat het vandaag even afweten; er komt namelijk veel regen. Ik vertrek redelijk vroeg van huis om op tijd aanwezig te zijn en alles rustig aan te doen. Mijn begeleider/maatje van de dag is Gerrie (vrijwilliger bij de zonnebloem). Als we elkaar ontmoeten bij PatheArena is het al aardig druk op de Arena Boulevard. De deuren gaan pas om vijf uur open en natuurlijk willen fanatiekelingen meteen vooraan bij het podium staan. Gerrie en ik hebben nog ruim de tijd om even een patatje met en een kroketje te nuttigen. Febo maakt goede zaken deze twee u2 dagen want het is het drukst bezochte eettent rondom het stadion. Ondanks dat het pas half zes is, besluiten we toch al naar binnen te gaan; zo kunnen we een mooi plekje uitzoeken op de rolstoelpodium. De arena staat niet bekend om de goede akoestiek dus ik ben benieuwd hoe het gaat klinken. Het dak is dicht en we merken op dat onder het hele glazen dak, grote gevulde zakken met lucht hangen om galm een beetje in toom te houden.

Alle rolstoelen staan opgesteld op een verhoogd podium aan zijkant van het hoofdpodium; Gerrie en ik zitten ongeveer in het midden. Een mooi plekje; van hieruit hebben we goed zicht over het hoofdpodium en de rest van de arena. Tijdens het voorprogramma begint het veld zich aardig te vullen. De tribunes blijven nog een beetje leeg, maar bij de hoofdact zit alles vol.

Voorprogramma begint om 19.00u en wordt verzorgd door Noël Gallagher's High FlyingBirds. Gallagher was de gitarist en, samen met z'n broer Liam, oprichter en co-singer/songwriter van de Engelse rockband Oasis. Het is een uitstekende rockgroep, maar ze komen totaal niet tot hun recht. Het geluid staat te hard en galmt alle kanten op. Te gekke nummers als "everybody's On the run" en "lock all the Doors" komen als één brok herrie op je af. Trompet en saxofoon in het opzwepend nummer "aka... What A life" hoor je bijna niet. Het publiek zingt lekker mee met de Oasis klassiekers "Champagne Supernova", "Wonderwall" en "Look back in anger" . Eigenlijk ben ik blij dat ze na 55 minuten stoppen want dit was een aanslag op onze horen. Echt jammer voor zo'n goede band! De pauze daarna duurt bijna een uur, maar gelukkig worden we door de nicht van Gerrie getrakteerd op een paar drankjes en, wat een schat, ze heeft oordopjes voor ons gebracht. 

Even voor negen uur begint de tape met "The whole of the moon" van The Waterboys te draaien. Via de setlist weet ik dat dit het begin is van het hoofdmenu. Dan beginnen de eerste tikken van de drums; "Sunday bloody Sunday" begint en Larry Mullen, Adam Clayton, The Edge en Bono komen één voor één op. Ik krijg kippenvel! 

U2 stoomt het publiek eerst op met vier bekende hits uit hun periode vóór The Joshua Tree; ze spelen samen op het voorpodium, nog zonder opsmuk. 

Na de vier opwarmers keren ze terug naar het hoofdpodium en gaat de mega videoscherm aan. De eerste gitaartonen van "Where the streets have no name" klinken en via het videoscherm neemt de band ons mee in een roadtrip door de woestijn waar hun beroemde cactusachtige boom groeit. Dit zorgt bij mij wederom kippenvel. 

Het hele verdere concert volgen we allerlei soorten beelden (gemaakt door Anton Corbijn) van dorre landschappen, rotspartijen, vergezichten, allerlei mensen en zelfs een bigband. Bono houdt ervan om een beetje te preken over mensenrechten en ander onrecht, maar ik kan het meeste niet verstaan door de verschrikkelijke galm. Toch mag dat de pret niet drukken want het is gewoon een geweldige ervaring wat ik hier meemaak. U2 brengt odes aan prins Friso (One three Hill), een meisje in Syrië (haar beeld gaat tijdens "Miss Sarajevo" langs de tribunes) en alle vrouwen die iets hebben betekent voor de emancipatie (Ultraviolet). Tijdens "Mysterious ways" nodigt Bono een meisje in het publiek uit om op het podium met hem te dansen. Of dit wel een spontane actie is, heb ik mijn twijfels. Na de toegift van zeven nummers komt het concert met "One" tot zijn einde. Het is mooi geweest. De propvolle arena loopt leeg; alle rolstoelers moeten wachten tot het meeste veldpubliek weg is. 

Na afloop was het een groot drama met de Rolstoeltaxi, maar dat is weer een compleet ander verhaal. Bedankt U2 voor een tof concert en bovenal bedankt Gerrie voor alle hulp!