Schilderclub Nistelrode "Oefening baart kunst" 10 jaar

Afgelopen jaar hebben we het 10 jarig bestaan van de schilder-club gevierd. We hebben bezoek gehad van een columniste en fotograaf van het magazine ZON. In de uitgave van juni 2019 stond ons verhaal.

Onder de vleugels van de Zonnebloem Nistelrode heeft zich tien jaar geleden spontaan een speciaal groepje ontpopt. Het begon allemaal met de gedeelde liefde voor creëren op doek en groeide uit tot een hechte schilderclub. Elke twee weken komen acht deelnemers en drie vrijwilligers van de afdeling Nistelrode samen in de boerderij van vrijwilliger Conny en genieten ze een ochtend van elkaars creatieve uitspattingen. 

De koffie pruttelt en de deelnemers druppelen binnen. Twee van hen arriveren met elektrisch bed. De begroeting is hartelijk en belangstellende vragen gaan over en weer. De deelnemers nemen plaats achter de ezels en gastvrouw Conny gaat rond met koffie. “Ik kon vroeger al goed tekenen”, vertelt Jan. “Hier heb ik het herontdekt. Al kom ik vooral voor de gezelligheid.” 

Kunst voelen

Conny bezocht tien jaar geleden een vrouw die graag schilderde. Zo kwam ze op het idee van een schilderactiviteit. “Ik heb de ruimte en dacht: eens zien of het leuk is.” De één na de ander haakte aan. Het zijn vooral de jongere deelnemers (vijftigers, zestigers) van de afdeling. Thea kwam erbij als projectvrijwilliger en leert mensen spelen met licht- en donkereffecten en structuren. Dit is fijn voor Henk, die blind is en zijn kunst moet voelen. Vandaag maakt hij met vrijwilliger Riëtte een boeket in reliëf. 

Donald Duck

Naast hem werkt Matthieu aan de gevederde kontjes van Donald en Katrien Duck, in opdracht van zijn kleindochter van 3. “De schilderochtend is mijn favoriete Zonnebloemactiviteit. Ik hoef niet jaarlijks op boottocht. Ik vind dit leuker en zie hier leeftijdgenoten.” Deelnemer Thea haakt aan. “Dit intieme sfeertje maakt dat je jezelf kan zijn. Als ik me niet goed voel, ga ik niet naar de Paasviering. Maar wel even hier buurten.” 

Positief zelfbeeld

Edith was 25 toen ze bedlegerig werd, inmiddels 25 jaar geleden. Conny kwam bij haar op bezoek. “Ik was altijd al creatief, maar kon niet van huis. Tot ik dit zelfrijdende bed ontdekte. Ik had mijn vrijheid terug. Ik rijd zelf hierheen. Twee kilometer, door weer en wind. Ik geniet van schilderen, maar vooral van de contacten. Dankzij deze club heb ik weer een positief zelfbeeld. Ik kan iets en hoor ergens bij.”