Cadeau !

Cadeau!!!

 “Als Joop en jij dan rond half twee bij het watersnoodmuseum zijn, dan zij wij, Peter en ik er ook.”

 Dat was het laatste dat afgesproken werd door ons. Het was begonnen toen Manon van Wijnen een keer belde met het idee iets over de meneer die ik bezoek te schrijven in ZON. Of meneer dat goed zou vinden en ik wat meer informatie had. Joop vond het wel goed.

Er gebeurde toen een hele tijd niets. Tot ik iets op sociale media zette over wat wij , Joop en ik, meegemaakt hadden. Weer een belletje van Manon, dat er nu wel een artikel in zat. Ze vroeg nog wat over hem. Oké, we wachten af.

Toen ze weer belde was het besluit kennelijk gevallen in Breda. Er kwam een artikel, maar omdat ze zo geraakt en onder de indruk waren op het hoofdkantoor van wat Joop allemaal meegemaakt had in zijn leven, wilde de Zonnebloem meer doen.

 Joop kreeg een uitje cadeau met alles erop en eraan!

Hij wilde het watersnoodmuseum weer eens bezoeken. Dat regelde men. Om aan het geheel  een Zeeuws tintje te geven zouden we daarna mossels gaan eten.

Alles zou door Peter Venema, de fotograaf/filmer,  in een soort reportage vastgelegd worden.

Alleen filmen in een restaurant  is wat problematisch. Ik voelde de moeilijkheid aan en stelde direct voor bij ons thuis mossels te eten met alles erop en er aan.

Peter nam wel pannetjes en potjes mee voor een mooi plaatje. Of ik dan wel een paar foto’s van de eethoek en keuken kon door mailen. Er moest ruimte en licht genoeg zijn, blijkbaar.

 Het bezoek aan het watersnoodmuseum was erg interessant, maar vooral erg indrukwekkend.

Peter schoot foto na foto. Soms vroeg hij ons even zo te gaan staan voor een mooie foto.

Dat Manon ons onopvallend scherp beluisterde en observeerde vind je terug in haar artikel in ZON.

 Mossels eten en meer.

Na nog wat mooie sfeerbeelden buiten, reden we naar Nieuwerkerk. Coby wachtte ons op met en drankje en hapje. Zij had de mossels gekocht en wat erbij hoorde. Manon vulde dat aan met sausjes en wat dies meer zij.

Joop vond de mossels heerlijk en genoot van al die drukte rond hem. De dames, die over gerechten spraken.  Peter, die alles voor mooie opnames in stelling bracht.

Peter vroeg ons eens wat dieper in het pannetje mossels te kijken, te proosten. Nadat ook hij gegeten had, vroeg hij of hij de tafel mocht omtoveren in een kersttafel.

Er werd weer een koffer leeg gehaald en er stond een kersttafel. Onze kerstboom lampjes deden ook nog dienst in het geheel.

Joop en ik moesten nu anders gaan zitten aan tafel. Peter wilde een filmpje maken met een kerstgroet. Na vier tot vijf keer herhalen stonden wij en de boodschap goed op de film.

 De middag en avond waren in een gemoedelijke en gezellige sfeer voorbij gevlogen.

Manon en Peter hadden genoeg informatie en filmmateriaal. Maar de hele tijd had je niet de indruk een journaliste of en persfotograaf bij je te hebben. Gewoon twee warme gezellige belangstellende mensen. Zonnebloemers onder elkaar.

 De tevreden kijkende man met een blos op zijn wang, naast mij in de auto, zegt: “Veel slapen zal straks niet lukken na zo’n geweldige dag.”

Zo verdiend!  Deze man heeft al voor zijn vijftiende zijn leven gewaagd voor de goede zaak in het verzet.

 Jan de Jonge.