Overal met de Zonnebloem geweest, behalve in Oestgeest

Vierennegentig is ze. Nou ja, bijna. Een kwieke dame, mevrouw Vlug, en ze klinkt alsof ze nog dagelijks een uur hardloopt. Maar nee, “dat red ik niet meer.

Ik heb ondertussen wel wat lichamelijke ongemakken en ik heb een rollator nodig.” Mevrouw Vlug heeft aangegeven bij de coördinator bezoekvrijwilligers dat ze wel wat wil vertellen over haar ervaringen bij de Zonnebloem. “Ik heb zoveel mooie dingen beleefd met de Zonnebloem, daar mogen ze me wel over bellen,” was haar reactie. En vertellen deed ze!

Het verhaal hoe ze bij de Zonnebloem kwam is bijzonder. Ze was in 2007 lid van een zangkoor. Daar had ze een paar leuke vriendinnen. Toen ze een keer op pad was – “Ik weet niet meer waar naartoe, het is al even geleden” – kwam ze een vriendin van het koor tegen. Zij was met de Zonnebloem een dagje weg. Haar vriendin zei ‘kom maar een keer met ons mee, het is gezellig bij de Zonnebloem’. 

En dat deed mevrouw Vlug. De eerste keer naar een pannenkoekenboerderij. En daarna volgden nog vele uitjes. “Ik ben naar Sail Amsterdam geweest, de Floriade, de Beekse Bergen en heel veel gezellige avonden.” Maar het leukste was de week in Brabant, de Zonnebloem-vakantie. “Ik moest wel een kamer delen, dat was even wennen. Maar wat zijn we in de watten gelegd. Toen we het busje uitstapten, stond de rolstoel al klaar, terwijl ik toen nog prima kon lopen. En ’s ochtends kwam een begeleidster om me te helpen met mijn steunkousen. Die deed ik thuis altijd zelf aan. Ik vond het echt niet nodig dat ik daarbij werd geholpen. Maar de begeleidster was onverbiddelijk. Dus de volgende ochtend ben ik een kwartier eerder opgestaan, zodat ik ze al aanhad toen ze kwam om te helpen.” Een smakelijke lach volgt. “

Je moet wel schrijven dat ik de service van de Zonnebloem dolgraag een 10x10x10 zou willen geven, maar je mag maar een 10 geven, dus dat doe ik dan maar. De begeleiding is altijd goed en je kunt altijd bij zonnebloemvrijwilligers terecht. En ik heb altijd fijne contacten in de groep gehad.”

Een keer was het een periode wel wat minder. “Toen zaten we in een school in plaats van het gezellige buurthuis, voor de ontmoetingen. Dat was gewoon minder gezellig. En dan werden we met een taxi opgehaald en teruggebracht, maar dat was gewoon niet zo fijn geregeld. De taxichauffeur was vaak streng op de tijd. Maar gelukkig is dat allemaal weer beter geworden.”

Tegenwoordig gaat ze niet meer mee met uitjes. “Ik heb er geen behoefte meer aan. Natuurlijk gebeurt er op dit moment ook niets, door corona, en ik ben nu slecht ter been. Heb echt een rollator nodig. Maar ik krijg gelukkig elke week bezoek van Ellen Stobberingh. Ik wilde graag een bezoekmaatje die me zou kunnen helpen met naar buiten gaan en zo, dus toen zij een keer langs kwam om folders te brengen, en zij ook aangaf dat ze wist dat ik een bezoekmaatje zocht, dacht ik: maar zij is toch al wel wat ouder? Ellen is 73, maar wat heb ik het fijn met haar. We praten over koetjes en kalfjes, maar ook over dingen die er echt toe doen. De kinderen bijvoorbeeld. Maar ik ben vroeger ook politiek heel actief geweest, dus vorig jaar bij de verkiezingen in Amerika hebben we ook vaak discussies gehad over Trump. En nu natuurlijk ook over de verkiezingen hier. Ik was vroeger een linkse, hoor. Heb veel gedaan voor de vereniging Vrouwen tegen kernwapens. Dat was een mooie tijd.”

Mevrouw Vlug woont in een fijn appartement, vertelt ze. “Ik heb een lieve schoonzoon en -dochter, die doen 1x per week boodschappen. En ik heb huishoudelijke hulp. Maar verder doe ik alles nog zelf. Gelukkig ben ik al gevaccineerd, dus ik durf weer iets meer. Maar de mensen zijn allemaal nog heel voorzichtig. Ik kijk daarom uit naar de lente. Dan kan ik weer lekker in m’n tuintje zitten.” Ze vervolgt met een lach in haar stem:  “Ik heb zoveel plezier gehad met alle dingen die ik met de Zonnebloem heb gedaan. Mijn dochter had een gedicht voor me gemaakt toen ik 85 werd. Volgens haar ‘was mamma met de Zonnebloem overal geweest, behalve in Oestgeest’. Dat vond ik zo leuk!”