Dagje naar het museum

Toen Mies Griffioen mij had gevraagd om een wens van een kunstminnende gast te vervullen nam ik contact op met de betreffende dame, Joke geheten.

Na eerder die week al kennis gemaakt te hebben, togen we samen in de rolstoeltaxi op weg. Allebei hadden we het jubelgevoel van op schoolreisje gaan.

Bij het Rijksmuseum was het personeel erg aardig. Joke mocht mijn museumjaarkaart gebruiken en als rolstoelbegeleider mocht ik voor niets naar binnen. Bij de koffie en de appeltaart bespraken we welke kunstvoorwerpen we beslist wilden zien. Zo stonden we dan voor de beroemde Nachtwacht. "Wat is dat schilderij eigenlijk klein",  zeiden we tegen elkaar. Daarna stonden we voor Maerten en Oopjen, de schilderijen van Rembrandt waarover tussen Frankrijk en Nederland zo een geharrewar is geweest ."Wat was dat mens eigenlijk lelijk" gniffelden we over die arme Oopjen.
Na de lunch in het Rijksmuseum, waarbij we een zaag nodig hadden om het brood, zo hard als hout, te snijden, vervolgden we ons pad door 's lands mooiste museum. Ontroerd stonden we voor het schilderij van de slag bij Waterloo. Mijn gast, Joke, kreeg werkelijk tranen in de ogen omdat zij dit altijd zo een prachtig schilderij vond. Zij wist veel te vertellen over schilderkunst omdat zij zelf heeft geschilderd. Toen gingen we door naar de afdeling hedendaagse kunst en wat zagen wij daar staan? Een kerkbank uit de Hoeksteen in Uithoorn, ontworpen door Gerrit Rietveld! Eens een normaal gebruiksvoorwerp en nu een kunstobject in het Rijksmuseum.

Toen we het Rijksmuseum uitkwamen, via de glazen lift bij de onderdoorgang, werden we verrast door muzikanten die de zomer van Vivaldi meesterlijk vertolkten. Stil bleven we staan luisteren. Het klonk werkelijk prachtig. Wat was dat een extra feestelijke toegift.

Natuurlijk was Joke doodmoe toen we weer bij haar huis aankwamen. Maar we hebben allebei een fijne en oergezellige dag gehad.

Madelon Warnies en Joke van de Beek