column: de versleten knie

Het vervoer van de deelnemers wordt goed georganiseerd, maar is soms een hele klus...

Een autoritje met hindernissen.

De gast , mevrouw de Wit, die ik met mijn auto op ging halen om deel te nemen aan een kleine activiteit, was een zwaarlijvige vrouw. Behalve haarzelf zou ik ook haar rollator mee moeten nemen, want deze vrouw kon slechts een paar passen zelfstandig lopen. Zij woonde in een smalle rustige straat. Het verbaasde me dus niet, dat ze haar voordeur al op een kier had staan, zodat ik direct door kon lopen naar haar kamer. Mevrouw de Wit zat breeduit in een stevige leunstoel. Voor haar stond de rollator, met haar winterjas erop. Zuchtend kwam ze overeind. “Het gaat niet goed hoor”, verwelkomde ze me. “Ik heb een versleten knie.” Het lukte haar toch om zich in de auto te hijsen. Ik zag dat het haar veel moeite kostte, omdat mijn auto een hoge instap heeft. Toen ze zat, met de veiligheidsriem om, probeerde ik haar rollator in de achterbak van de auto te zetten. Dat viel nog niet mee. Ik zag dat er een hendel zat, die ik omhoog moest schuiven, zodat de rollator ingeklapt kon worden. Maar hoe kreeg ik die hendel omhoog? Het leek of hij muurvast zat. “Ja meid, ik weet niet hoe het werkt hoor! Ik klap dat ding zelf nooit in. Maar het moet wel kunnen!” Met een rood hoofd van de inspanning bleef ik het proberen. Uiteindelijk kreeg ik door, dat ik op een totaal andere plek moest zijn, om aan een stang te trekken, en toen lukte het wel. De tocht ging verder naar de volgende gast die opgehaald moest worden, enkele straten verder. Gelukkig kon deze dame zich nog goed redden m.b.v. een stok. Ik stelde de dames even aan elkaar voor, voordat ik weg reed. Mevrouw de Wit keek naar de dame op de achterbank, voor zover dat lukte, en zei: “het valt niet mee hoor. Ik heb een versleten knie.”  De tweede gast reageerde goed, op gepaste wijze, met medeleven. Ze was natuurlijk stiekem blij dat ze zelf nog zo mobiel was. Na de gezellige activiteit, die besloten werd met een drankje en bitterballen, ging de tocht weer huiswaarts. Voordat ze in de  auto stapte, zag mevrouw de Wit een bekende op straat. “Hallo. Het gaat moeilijk hoor, met mijn versleten knie” , zei ze zuchtend.
Wederom was het instappen voor mevrouw de Wit een hele toer. Ik zag dat haar linkervoet bleef steken achter de drempel van de auto. Ik kon er met geen mogelijkheid bij, om haar te helpen om haar been op te tillen. Ze blokkeerde met haar lichaam de hele ingang. Heel respectloos wipte ik haar been met mijn voet naar binnen. “Sorry mevrouw, het kon echt niet anders”, verontschuldigde ik me. “Nee, dat snap ik, het is ook allemaal de schuld van die versleten knie.”  Bij het afzetten, bij haar huis, benadrukte ze nog een keer dat ze erg had genoten, en het ook heel gezellig had gevonden met de andere gasten. Gelukkig maar. Haar versleten knie had haar niet weerhouden om mee te doen met een Zonnebloemactiviteit.