| Op zondag moesten we om 9 uur verzamelen in Malpertuus. Onze chauffeuse Marieke was verbaasd, dat zij om 9 uur de laatste was: “iedereen is al aanwezig, dat heb ik nog nooit meegemaakt”!
Tijdens de koffie met koffiekoek werd bekendgemaakt welke medewerker aan een gast was toegewezen, de koffers werden in de bus gezet en klokslag 10.00 uur waren we weg.
In Banneux zijn we uitgestapt voor een uitgebreide lunch en het kopen van leuke souvenirs. Volgens Marieke hadden we toch iets niet helemaal goed gedaan in deze bedevaartplaats, want hoe dichter we het hotel naderden des te langzamer we reden.
Maar we hadden nog een troef achter de hand: steeds als de bus stilviel, deelde Carolien snoepjes uit en dan haalden we net de 25 km per uur. Dat laatste stuk leek wel heel lang te duren, doch ruim een uur later dan gepland waren we toch op de bestemming.
In het hotel waren ze heel flexibel. Ondanks het feit dat het etenstijd was, stond er koffie voor ons klaar. Daarna volgde een lekkere maaltijd en terwijl wij ’s avonds een leuke quiz deden met foto’s uit de jaren 50/60 van bekende zangers en zangeressen, reed de baas van Van Gompel met een bus naar Trier. Hij ruilde hem om en reed met hetzelfde slakkegangetje terug naar Bergeijk, terwijl wij rustig sliepen in onze heerlijke bedden.
Op maandag waren we ’s morgens vrij en die tijd werd benut voor een wandelingetje rond het hotel of het leggen van een kaartje. Na de lunch was er een busrit naar Saarburg. In groepjes gingen we het stadje verkennen en werden er terrasjes gepikt voor een drankje of een ijsje …. graag 2 boelen!
Na het heerlijke diner was het tijd voor een zangavond. De twee mannen brachten een ruim repertoire van bekende liedjes en ook al zongen zij in het Duits, wij wisten zelf de Nederlandse tekst wel. Kon die ene muzikant echt 400 instrumenten bespelen of waren het er toch maar 398? Met een hapje, een drankje en een dansje werd het een reuzegezellige avond.
Dinsdag was natuurlijk een belangrijke dag. Om half 10 zaten we pontificaal voor het grote scherm te wachten op de Koninklijke familie voor de abdicatie. Wat zou Maxima aan hebben? En Willem Alexander en Beatrix en de 3 meisjes? Stiekem blonken er hier en daar wat traantjes in de ogen van ontroering.
Kort daarna vertrokken we in onze Hollandse bus met vlaggen, vlaggetjes, oranje bloemen en een chauffeuse genaamd Maxima voor een citytour naar Trier. “Maxima” had ineens veel vrienden, want van alle kanten werd er naar onze bus gezwaaid.
Bij de vele viaducten was het van belang om de hoogte van de bus goed te weten, vertelde Marieke, want anders zouden we als cabriobus verder moeten. En inderdaad alle lijnbussen in Trier waren cabriobussen ….
Na de lunch in Hotel Christoffel waren we vrij om onze eigen weg te gaan. De meeste groepjes kozen er voor om wat te winkelen, maar er was ook gelegenheid om de Dom en andere prachtige kerken te bezichtigen.
Rijdend langs alle wijnranken vroegen we ons toch wel af welke gele bloemetjes daar toch tussen gezaaid stonden. Toen wij haar niet konden geloven was Marieke zo goed om even te stoppen, zodat Carolien paardebloemen kon plukken als bewijs. Bij het instappen mocht Carolien van Marieke die blauwe bloemetjes wel weggooien, want die hadden we niet nodig. Maarre ….. dat waren haar mooie gelakte nageltjes!
Bij terugkomst in het hotel hebben we groepsfoto’s gemaakt van “de gasten met Marieke” en van “de medewerkers met Marieke”. De dinertafel was koninklijk gedekt en er werd een koninklijk maal geserveerd. Tussen de soep en de petetten door reikten Paul en Patricia een beeldje en een balpen uit aan Elly. Zij bedankten haar voor 5 maal vakantieweek en voor alle fotoreportages. Na de spannende kaart- en rummicubavond en voorzien van een hapje en drankje was het tijd om naar bed te gaan.
Woensdag vertrokken we naar Bernkastel-Kues om van daaruit een boottocht over de Moezel te maken. Om daar te komen moesten we over de “romantische Strasse” en weet je waarom die zo heet? Alle druivenranken worden hier met bogen in hartvorm naar elkaar toegeleid. Je zag echt het verschil: een treurige boer maakte halve hartjes en andere boeren bonden de ranken gewoon zijwaarts op.
n het stadje was het eventjes lastig om bij de juiste steiger te komen, maar na een telefoontje bleek dat we de omleiding gelukkig konden negeren: er wordt op 1 mei niet gewerkt. Op de boot viel er veel te zien en minstens zoveel te kletsen, maar dat moet tenslotte ook gebeuren.
Ons lunchpakketje was goed verzorgd en hierdoor aangesterkt gingen we op pad. Hoe kan je in korte tijd het meeste zien? Nou gewoon, met een treintje natuurlijk! Halverwege de berg kon het treintje niet meer optrekken en viel hij steeds terug. Onze gasten in de achterste wagon begonnen al wat zenuwachtig te worden, want als we te zwaar werden moesten we afkoppelen, tòch? De conducteur zat al met zijn gsm in zijn hand ….. maar gelukkig daar gingen we weer. We konden weer vrij ademhalen.
In het hotel wachtte ons weer een heerlijk diner en een gezellige zang- en dansavond.
Het was al weer donderdag en de reis ging naar de Vulkaaneifel. We reden dwars door een vulkaan met in het midden, ver onder de zeespiegel, een meer dat hier een maar heet. Het was een prachtige tocht. De lunch gebruikten we bij forellenkwekerij Restaurant Heidsmühle en de middag was voor een drankje op het terras of een wandelingetje rond de kweekvijver. Hopelijk gaan ze binnen-kort de richtingbordjes vervangen, want als je tot 3 maal toe 2 km tegenkomt, dan heb je misschien wel 6 km gelopen, of niet? Even voor de afgesproken tijd kwam Marieke luid toeterend aangereden. Bij aankomst ’s morgens had ze gemerkt dat er ook met de 2e bus problemen waren en ze nam het zekere voor het onzekere. Er was een taxi geregeld voor de gasten die normaal met de lift gingen en met de anderen reed ze in een “echte Duitse schoolbus” terug naar het hotel. Natuurlijk niet voordat ze, op verzoek van de monteur, de kapotte bus naar boven had gereden naar de parking ….... Daar heb je tenslotte een vrouw voor nodig !
Tijd voor het afscheidsdiner, waarvoor we geen “opscheppers” moesten leveren, maar dat door Stephan met eigen personeel werd opgediend op de smetteloos witte tafels. Na de soep werd Henny bedankt voor het vele werk dat zij heeft verzet in de afgelopen 15 jaar. Zij verzon de thema’s en samen met Ton maakte ze alles wat nodig was. Voor ieder jaar kreeg zij van Brigitta een bedankje en een mooie witte roos. Bij de laatste roos gaf Maartje een kaart met een kadobon van het regiobestuur. Tussen de gangen door waren er al optredens en na de maaltijd gingen we gauw bij elkaar zitten voor het vervolg van de Bonte Avond. Marlies had als Maria, met een knipoog naar Banneux, nog een passende buut over de gasten en wat ze die week hadden meegemaakt.
’s Morgens om 7 uur arriveerde de baas van Van Gompel met de gerepareerde bus van Marieke. Samen hadden ze op de parking de rolstoelen, rollators en kussentjes uit de kapotte bus overgeladen en kwam Marieke met haar eigen bus terug naar ons hotel. Brigitta stuurde haar met de woorden “zwijgen en eten” naar de eetzaal en met vereende krachten werd de bus gelost en weer geladen met koffers. Dankbaar hiervoor nam zij haar plaats achter het stuur in en met een normale snelheid konden we op huis aan. Ook nu was het lunchpakketje weer goed verzorgd en de file bij Antwerpen ontwijkend waren we keurig op tijd bij Malpertuus. Een bakje koffie had ze wel verdiend voor ze aan de terugreis naar Bergeijk begon.
Dank aan Henny en Marie-Louise voor de prachtige menukaarten, dank aan de staf voor de prima organisatie en dank aan Marieke voor de waterval van kennis die ze over ons heeft uitgestrooid, het geweldige chauffeurswerk, haar aanstekelijke vrolijkheid en haar “rampenbestendigheid”. Maar ze heeft ons wel veel laten snoepen! |
