Mij een handje helpen?

Glenn: Ik snap dat mensen het lastig vinden hoe zij hulp moeten aanbieden

“Het komt best vaak voor dat mensen anders tegen mij doen vanwege mijn beperking. Zo worden er weleens vragen gesteld aan de mensen met wie ik op pad ben in plaats van aan mij, terwijl ik natuurlijk zelf prima die vragen kan beantwoorden. Ze denken dan dat ik niet normaal kan praten. Het gebeurt ook dagelijks dat mensen mij aankijken alsof ze een nieuwe Pokémon hebben gevonden en me blijven aanstaren. Dan vraag ik soms: “Gaat het?” of maak ik er een staarwedstrijd van.

Op korte termijn roepen deze situaties een hoop emoties op. De eerste twee uur na een pijnlijke situatie ben ik gefrustreerd, boos of geïrriteerd. Ik vind het erg dat mensen denken dat dit gedrag als normaal is, maar het is niet normaal. Het gaat gewoon een grens te ver en het is mega kinderachtig. Op de lange termijn lukt het me wel de gevoelens van pijnlijke situaties te vergeten en door te gaan met mijn eigen leven. Het is inmiddels ook gewenning, omdat ik altijd al dit soort situaties meemaak.

Ik snap dat mensen het lastig vinden hoe zij hulp moeten aanbieden aan mensen met een lichamelijke beperking. Het beste wat je in mijn ogen kan doen, is vragen of je kan helpen. Dit kan bij mij nooit kwaad, want je vraagt het beleefd. Dit roept fijne gevoelens op omdat je weet dat iemand naar je omkijkt en dat waardeert iedereen. 

Mijn Doe maar zo-tips zijn als volgt:

• Een absolute NO GO is helpen zonder het te vragen. 9 van de 10 keer help je dan niet op de juiste manier en heeft het meer nadelen dan voordelen. Vraag eerst of je kan helpen en daarna waarbij je kan helpen.
• Probeer je vaker te verplaatsen in het leven van iemand die in een rolstoel zit. Zie het als oefenen. Uiteindelijk weet je beter in te schatten wanneer en met wat je kan helpen.
• Een keer ernaast zitten is overigens okay, want iedereen in een rolstoel heeft andere soorten hulp nodig en je kan niet op alles voorbereid zijn. Wel is het handig dat je van die ervaring leert.”