Denise

Ik ben meer dan mijn beperking...

Studiegenoten vonden het lastig om met mijn beperking om te gaan. Ik heb hierdoor veel vrienden verloren.

Droom verscheurd

Sinds mijn 25e zit ik in een rolstoel vanwege posttraumatische dystrofie, een aandoening aan mijn zenuwspierstelsel in mijn been. Daarnaast heb ik de auto-immuunziekte Alopecia areata, waardoor mijn haar uitvalt. Vanaf mijn achttiende raakte ik steeds meer beperkt en kon ik steeds minder goed lopen. Toen ik in het laatste jaar van de opleiding verpleegkunde door mijn beperking noodgedwongen moest stoppen, werd mijn droom verscheurd.

Bewijsdrang

Gelukkig heb ik later nieuwe vrienden gemaakt en nu een fijne groep mensen om mij heen. Ook heb ik een leuke baan bij een maritieme academie. In het begin had ik hier een enorme bewijsdrang. Er is vaak sprake van het vooroordeel dat mensen met een beperking veel afwezig zijn. Inmiddels werk ik hier al zeventien jaar met plezier en wordt er relaxed met mijn beperking omgegaan. Toch blijf ik die bewijsdrang altijd behouden en voel ik de druk om extra mijn best te doen om na ziekteverzuim zo snel mogelijk weer terug te komen.

Toegankelijkheid

Veel locaties in Nederland zijn niet toegankelijk: grote drempels voor de deur, te hoge pinautomaten, te smalle parkeerplaatsen, tafels met grote tafelpoten in het midden, fietsen op de stoep. Ik mis vooral toegankelijke toiletten. Voordat ik ergens naartoe ga, mail of bel ik om de toegankelijkheid te checken. Het vervelendste is de misinformatie die ik krijg. Regelmatig wordt mij verteld dat er een aangepast toilet is. Maar eenmaal daar, staat deze vol met huishoudelijke spullen, schoonmaakkarren, zijn er prullenbakken met voetpedalen en zitten er geen beugels aan de muur.

Ik ben vooral teleurgesteld in gemeenten. Er zijn namelijk landelijke regels rondom toegankelijkheid waaraan voldaan moet worden. Ik begrijp dat oude panden niet allemaal aangepast kunnen worden. Maar zelfs bij veel nieuwbouwpanden is geen rekening gehouden met mensen met een beperking. Hoe is dat mogelijk?

Meer dan mijn beperking

Het is vervelend dat mensen bij voorbaat denken dat ik ook geestelijk beperkt ben, omdat ik in een rolstoel zit. Ik word veel aangestaard en mensen willen weten ‘wat ik heb’. Dit is altijd de eerste vraag die mij gesteld wordt. Maar ik ben meer dan mijn beperking. Ik ben wie ik ben, niet wat ik heb.

Ermee leren omgaan

Mijn beperking accepteren doe ik niet, ik leer ermee omgaan. En dat is oké. Door mijn beperking heb ik geleerd om sterk te zijn. Ik laat me nooit weerhouden door wat anderen over mij denken. Ik ben geen thuiszitter en trek er graag op uit. Sinds ik in een rolstoel zit, heb ik leuke nieuwe vrienden leren kennen, ben ik gaan handballen en doe ik fijn vrijwilligerswerk. Ik heb nu tijd voor mezelf én anderen, anders was ik fulltime aan het werk.

Mijn leven is dus echt niet slecht, maar het is zeker ook niet makkelijk. Acceptatie is daarom moeilijk.

Gewoon mens

Ik zou willen dat mensen in Nederland voorbij beperkingen zouden kijken. Staar mensen met een beperking niet aan. Ga niet ongevraagd iemands rolstoel duwen. Ik vind dat we niet zo in hokjes moeten denken en mensen met een beperking anders moeten behandelen. Ook wij zijn gewoon mens.