Gerdy

Mijn man is vaak geprezen over hoe goed het is dat hij nog bij mij is...

Toen een potentiële nieuwe werkgever erachter kwam dat ik een beenprothese had, was er geen plek meer voor mij om daar te werken. Je voelt je dan niet goed genoeg.

Amputatie

Mijn rechteronderbeen is 25 jaar geleden geamputeerd vanwege slecht functionerend lichaamsweefsel, dystrofie genoemd. Daarvoor heb ik anderhalf jaar in een rolstoel gezeten en had ik veel pijn aan mijn been. De amputatie pakte goed uit waardoor ik vervolgens een prothese kon dragen. Mijn elektrische prothese is mijn weg naar vrijheid en toegankelijkheid geworden: ik kan weer lopen, fietsen en autorijden. Een paar jaar terug heb ik zelfs een feest gegeven om te vieren dat mijn been twintig jaar geleden geamputeerd was!

Tuurlijk was de overgang in het begin moeilijk. Ik heb keihard moeten knokken om aan een baan te komen. Niet elke werkgever staat open voor een werknemer met een lichamelijke beperking. Toen ik weer aan het werk ging, gaf mij dit een stuk eigenwaarde en zelfvertrouwen terug. Inmiddels kan ik mijn beperking op een positieve manier inzetten. Als projectleider bij Toegankelijk Tilburg en in mijn functie als gemeenteraadslid kan ik op politiek vlak opkomen voor mensen met een lichamelijke beperking in mijn gemeente.

Ik ben me er heel bewust van dat de kans bestaat dat de dystrofie in mijn been terug kan komen waardoor ik mijn prothese niet meer kan dragen. Daarom geniet ik van iedere dag die ik wel kan lopen.

Schuine stoep

Door mijn elektrische prothese kan ik overal komen. Maar schuine stoepen die aflopen of stoepen die geblokkeerd worden door boomwortels zijn wel vervelend voor mij. Ik loop dan op de stoep aan de overzijde van de straat. Aangezien ik dan tegen de richting in loop, reageren andere voetgangers geïrriteerd. Dat is lastig omdat mensen niet altijd zien dat ik een beenprothese heb. Ze snappen daardoor niet waarom ik daar loop of waarom ik een zware deur niet open krijg.

Vooroordelen

Vooral de oudere generatie heeft vaak een onjuist vooroordeel over mensen met een lichamelijke beperking. Zo zijn ze verbaasd dat ik een relatie heb. Hoe vaak mijn man wel niet geprezen is over hoe goed het van hem is dat hij bij mij is gebleven. Die opmerking raakt mij echt. Ik ben toch nog steeds dezelfde Gerdy als vroeger?

Daarnaast word ik zelf ook ongewild op een voetstuk geplaatst voor heel normale dingen. Constant opmerkingen horen als ‘Wat knap dat je dat kunt’ alleen omdat ik een beenprothese heb, is erg vervelend. Ik weet dat mensen dit goed bedoelen maar het is niet nodig. Ik kan ook gewoon een eigen mening vormen of mijn hond uitlaten. Daar heeft mijn lichamelijke beperking niets mee te maken.

Hoop

Toch zie ik veel verbeteringen qua bejegening in vergelijking met twintig jaar geleden. Vroeger mocht een kind van zijn ouders mij niet aanspreken over mijn prothese. Tegenwoordig merk ik dat kinderen nieuwsgierig zijn en durven te vragen naar mijn prothese. Dit geeft mij hoop. Kinderen zijn immers de toekomst. Wanneer zij leren dat mensen met beperkingen ook onderdeel zijn van de samenleving, wordt het voor hen normaal. Ik wil iedereen, jong en oud, dan ook meegeven om ons niet bij voorbaat al te beoordelen op onze beperking. Ga mensen met een beperking niet uit de weg. Je kunt gewoon met ons praten, ook wij zijn mens.