Mirjam

Vaak drink ik weinig omdat er geen toegankelijk invalidetoilet is...

Mijn geest past niet in een lichaam met mijn beperkingen. Ik ben ondernemend, actief, sociaal, wil plezier maken en daar zijn waar het gebeurt. Ik wil zo veel meer dan mijn lichaam kan.

Cerebrale parese

Ik ben vermoedelijk geboren met een zuurstoftekort. In eerste instantie leek alles in orde maar al snel kreeg ik problemen met eten en slikken. In het ziekenhuis werd duidelijk dat ik cerebrale parese heb. Dit is een hersenbeschadiging die zorgt voor spasme in mijn rechterarm en rechterbeen. Vanaf mijn 35e gebruik ik mijn rolstoel vaker en sinds mijn veertigste ga ik wat meer achteruit. Ik probeer veel te bewegen en zit in een revalidatietraject om de achteruitgang zoveel mogelijk af te remmen.

Eropuit

Met mijn rolstoelbus, rolstoel, scootmobiel, rollator en driewielfiets ben ik erg mobiel. Ik trek er graag op uit. Helaas word ik dan vaak geconfronteerd met hoe ontoegankelijk Nederland nog steeds is. Te hoge pinautomaten en kassa’s, geen liften en reisassistentie in het openbaar vervoer die niet komt opdagen. Als ik in een restaurant zit, ben ik gewend om zo min mogelijk te drinken omdat er vaak geen toegankelijk toilet is. En festivals op een modderveld zijn ook niet bepaald fijn met een rolstoel. Er wordt in de samenleving te weinig rekening gehouden met toegankelijkheid voor mensen met een beperking. Ik heb niet altijd zin om alles van tevoren uit te moeten zoeken. Ook ík wil spontane dingen kunnen doen.

Niet zielig

Ik ben een zelfbewuste vrouw, met een sterke persoonlijkheid. Ik ben beslist geen grijze muis. Van kleins af aan gebruikte ik voor lange afstanden mijn rolstoel, om energie te besparen om met andere kinderen te kunnen spelen. Ik deed altijd gewoon mee met de anderen: ik fietste op twee wielen en op mijn zestiende ging ik met de brommer naar school. Toen ik vanaf mijn 35ste meer mijn rolstoel moest gebruiken, vond ik dat in het begin lastig. Ik merkte dat mensen altijd eerst mijn rolstoel zagen, daarna pas mij als persoon. Gelukkig zijn de tijden hierin veranderd. Natuurlijk baal ik soms van mijn beperking, maar ik vind mezelf niet zielig. Er zijn nu eenmaal dingen die ik niet kan en dat accepteer ik. Ook niet elk lopend persoon kan een marathon rennen.

Samen sterk

Verandering begint bij het gedrag van mensen. Ik sta, of beter gezegd, zit achter een inclusieve samenleving. Ik laat mij niet beperken door mijn beperking. En dat zouden meer mensen met een handicap moeten doen. Wij zouden samen een vuist moeten maken en ook eens het Malieveld op moeten gaan. Laten we niet in een hoekje gaan zitten maar laten we duidelijk maken dat we er toe doen! Pas wanneer de rest van de samenleving zich bewust wordt van hun gedrag, kunnen we toewerken naar verandering. Mijn motto van jongs af aan is dan ook altijd geweest: Om te overwinnen, moet je in de overwinning geloven!