Paul

Drempels bij kroegen en restaurants belemmeren spontane uitjes...

Het voelt alsof mijn voeten altijd in kokende olie hangen, alsof er steeds tegen mijn benen wordt geslagen en alsof mijn knieën verbrijzelen.

Diabetes

Op mijn 41e begon mijn strijd met polyneuropathie en retinopathie (spierziekte en netvliesbeschadiging) door diabetes type 1. Door een te late en acute behandeling van deze diabetes, zijn mijn zenuwen beschadigd. Dit resulteerde in een constante en vreselijke pijn. Eerst was ik nog hoopvol. Twee jaar na mijn diagnose, tijdens mijn vakantie in Italië, had ik nog een berg beklommen en voelde ik me op die bergtop onoverwinnelijk. Maar twee weken later belandde ik voorgoed in een rolstoel.

Gemis

Gelukkig ben ik positief ingesteld, waardoor deze overgang naar een rolstoel emotioneel niet super zwaar voor mij was. Ik vond het wel erg jammer. Vooral het gemis van mijn eerdere hobby’s, zoals hardlopen, is soms overweldigend. En vroeger was ik op de radio te horen als dj, maar door mijn pijn heb ik moeite met dingen onthouden. Laatst belde ik mijn vader en dacht ik, hoe heet hij ook alweer? Niet zo handig als dj.

Obstakels

Hoewel de toegankelijkheid in mijn stad Veenendaal goed geregeld is, ervaar ik in andere steden veel obstakels. Drempels bij kroegen en restaurants belemmeren spontane uitjes en voor mijn vakantie moet ik hotels zorgvuldig selecteren op toegankelijkheid. Ik heb helemaal geen zin om me zo bezig te houden met mijn beperking. Mijn vrouw en ik zijn erg creatief geworden. Ik ben erg geïnteresseerd in cultuur en geschiedenis. Ik kan alleen veel oude gebouwen en plekken niet betreden. Maar mijn vrouw bezoekt deze dan wel en al videobellend met haar krijg ik zo toch een hoop mee.

Asociaal

Mensen lijken soms niet te weten hoe ze met mij om moeten gaan. Wanneer ik kaartjes bestel bij een kassa, richten ze zich tot mijn vrouw in plaats van tot mij. Dat vind ik echt asociaal. Ik probeer hier mee om te gaan door erover te praten en humor te gebruiken. Om hen te plagen doe ik dan net alsof ik geestelijk beperkt ben of ik zeg gewoon “Hallo, ik zit hier hoor”. Maar de sociale onhandigheid van mensen blijft een uitdaging. Soms duwen mensen ongevraagd mijn rolstoel. Of word ik heel erg nagekeken, alsof ik een raar wezen ben. Praat met me, ik ben ook gewoon een mens, ik kan alleen niet lopen.

Acceptatie

Mijn beperking heb ik volledig geaccepteerd. Tuurlijk zijn er dingen waar ik verdrietig van word. Zo kan ik door mijn aandoening geen kinderen krijgen, ondanks mijn grote kinderwens. Toch denk ik dat ik het leven nu leuker vind dan eerst. Vroeger was ik alleen bezig met geld en welke auto er voor mijn deur stond. Nu zijn het de kleine dingen waar ik gelukkig van word: de vogels die ik ‘s ochtends hoor fluiten en de eekhoorntjes die ik door mijn tuin zie rennen.

Kleine aanpassingen, groot verschil

Het is mooi om te zien dat overheidsgebouwen en stations steeds toegankelijker worden. Maar ondernemers mogen meer bezig zijn met toegankelijkheid. Probeer een keer door de ogen van een rolstoelgebruiker te kijken. Een oplossing hoeft niet altijd moeilijk te zijn. Soms kan alleen een oprijplaat voor de deur al een groot verschil maken.