Servé

Mensen denken dat ik dom ben omdat ik een beperking heb...

Toen ik ontwaakte, was mijn leven drastisch veranderd. Alles moest ik opnieuw leren: eten, drinken, praten, lopen. Ik was net een baby van 16 jaar.

Verlamd

Op mijn 16e kreeg ik plotseling een hersenbloeding. Drie weken lang lag ik in coma, ik had slechts 15% overlevingskans. Mijn linkerarm en linkerbeen zijn verlamd. Hierdoor loop ik erg moeilijk en maak ik gebruik van een wandelstok. In het begin had ik veel medelijden met mijzelf. Maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat zelfmedelijden mij niet verder zou brengen. Ik wilde sterk zijn en er het beste van maken. Mijn ouders en broer zijn hierin voor mij grote steunpilaren geweest. Ik begon mezelf en mijn beperking te accepteren. Sindsdien richt ik me op de dingen die ik wel kan. Nu werk ik, woon ik zelfstandig en rijd ik auto.

Weinig sociale contacten

Ik ben me er erg van bewust dat veel plekken in Nederland niet toegankelijk zijn als ik in een rolstoel zou zitten. Met mijn wandelstok kan ik gelukkig nog lopen en zelfstandig op pad. Zo ga ik ieder jaar naar Pinkpop, waar ik drie dagen lang op de camping verblijf en in een tentje slaap.

Mijn beperking heeft vooral invloed op mijn sociale leven. Ik heb weinig sociale contacten. Mensen gaan er vanuit dat ik dom ben omdat ik een beperking heb. De vrienden die ik had voor mijn hersenbloeding, heb ik niet meer gezien. Ze wisten niet hoe ze ermee om moesten gaan. Ik dacht, geef het een kans, dan komen we er samen wel uit. Maar het is makkelijker voor mensen om er voor weg te rennen.

Ik merk dat mensen niet weten hoe ze met mij om moeten gaan of wat ze tegen mij moeten zeggen. Ik probeer dan altijd het ijs te breken door een grapje te maken. Maar het blijft vermoeiend om steeds beoordeeld te worden op mijn beperking. Toch laat ik me door niets of niemand tegenhouden. Als ik me constant zou moeten bezighouden met wat anderen van mij denken, heb ik geen eigen leven meer.

Bewustwording creëren

Ik vind dat er nog veel kan verbeteren in de kennis en het gedrag van mensen over lichamelijke beperkingen. Zelfs in de zorg heb ik nare ervaringen gehad omdat er altijd gekeken werd naar wat ik allemaal niet kon in plaats van wat ik wel kan. Er werd mij verteld dat ik nooit kon werken, niet op mezelf kon wonen en dat ik niet zou kunnen autorijden. Dit was traumatisch voor mij: het tastte mijn zelfvertrouwen aan en maakte mij bang en onzeker.

Ik wil niet dat mensen mij zielig vinden. Ik ben ook gewoon een mens en wil op die manier behandeld worden. Mijn wens is om anderen te inspireren door te laten zien dat niets onmogelijk is in het leven. Zo heb ik een eigen website waarop ik gedichten plaats over mijn dagelijkse leven. Daarnaast geef ik via de stichting Mens achter de Patiënt gastlessen aan studenten in zorgopleidingen. Ik wil zodoende meer bewustwording creëren in de hoop dat zij hierdoor beter weten om te gaan met mensen met een lichamelijke beperking dan de bejegening die ik destijds heb gehad.