Ulrich

Het enige wat ik van de ander vraag, is om te luisteren...

Ik herinner me nog hoe ik op jonge leeftijd een keer met mijn rolstoel omviel. Ik voelde me zo hulpeloos.

Schutting

Op vierjarige leeftijd viel ik in Suriname van een schutting waardoor ik een dwarslaesie kreeg en verlamd raakte. Sindsdien zit ik in een rolstoel. Hoewel ik erg jong was, besefte ik meteen dat mijn leven er voor altijd anders uit zou zien.

Toen ik naar Nederland emigreerde, heeft mijn moeder er hard voor gevochten om mij op een reguliere school te krijgen. Er was immers niets mis met mijn hersenen. Ik heb hierdoor een normale schoolperiode gehad. Tuurlijk liep ik tegen dingen aan, ik kon bijvoorbeeld niet mee voetballen met de andere kinderen. Toch kijk ik erg positief terug op mijn jeugd.

Meer uitdagingen

Nu ik ouder word, zorgt mijn beperking voor meer uitdagingen. Ik wil dat mensen mij zien als een normaal mens. Tegelijkertijd is dit zwaar omdat ik fysiek niet aan alle verwachtingen kan voldoen. Ik heb een grote bewijsdrang en het gevoel dat ik harder moet vechten dan anderen om te laten zien wat ik kan.

Misinformatie

Voordat ik ergens naartoe ga, doe ik altijd vooronderzoek. Ik let op drempels, trappen, liften en invalidentoiletten. Ik moet weten of ik een gebouw in kom en of ik me hier veilig kan bewegen. Vaak genoeg ben ik thuisgebleven omdat ik niet zeker wist wat de voorzieningen waren op een locatie. Nog vervelender is de misinformatie. Horeca en winkels zeggen vaak toegankelijk te zijn, maar dan blijkt dat niet het geval.

Onwetendheid

Ontoegankelijkheid komt vooral voort uit onwetendheid. Als mensen nooit met ontoegankelijkheid geconfronteerd worden, blijven ze in onwetendheid. Ik neem het daarom ook niemand kwalijk. Voor mij is het vanzelfsprekend wat ik nodig heb, voor anderen niet. Ik zie het als mijn taak om anderen hier bewust van te maken door mijn mond open te trekken. Het enige wat ik van de ander vraag, is om naar mij te luisteren. Door het gesprek met mensen aan te gaan, hoop ik meer bewustwording te creëren.

Helaas zijn er ook onwelwillende mensen die niet willen luisteren. Zo ben ik een keer geweigerd door een buschauffeur die mij niet wilde helpen met de oprijplaat. Hierna dacht ik wel drie keer na voordat ik met de bus ging.

Geloof

Mijn lichamelijke beperking heb ik aanvaard, maar niet geaccepteerd. Voor mij betekent acceptatie het erkennen dat mijn situatie niet zal veranderen. Uit mijn geloof in God haal ik echter de hoop dat mijn situatie ooit beter kan worden. Daarom wil ik mijn beperking niet accepteren. Ik heb geleerd te leven met mijn beperking, maar de rolstoel blijft onnatuurlijk voor mij, als iets dat ‘niet zo hoort’.

Luisteren

Ik wil mensen graag meegeven dat het belangrijk is om aan rolstoelgebruikers te vragen welke hulp ze nodig hebben, in plaats van zelf in te vullen wat er nodig is. Daarvoor ben ik mijn eigen mediabedrijf aan het oprichten, om bewustwording te creëren over leven met een beperking. Te vaak handelen mensen vanuit hun aannames. Maar het begint allemaal met luisteren. Luisteren is de eerste stap naar helpen. Voordat je zegt rolstoeltoegankelijk te zijn, zorg dat je dit ook daadwerkelijk laat bekijken door iemand die in een rolstoel zit. Door te vragen en luisteren, kunnen we samen toewerken naar een meer toegankelijke samenleving voor iedereen.