Er kan zoveel meer maar dit is echt beperkt
Christel gaat met vriendinnen Conny en Emma Marie, beiden lichamelijk beperkt, een dagje naar Den Bosch. Om te voelen hoe het is om een beperking te hebben, krijgt Christel een verzwaringspak, inclusief gewichten om haar armen, benen en nek. Daarnaast krijgt ze een koptelefoon op om doofheid – een van de beperkingen van Conny – te simuleren.
“Hoe dit voelt?”, zegt ze, wijzend op het pak dat ze aanheeft. “Dit is écht beperkt. Ik denk dat ik wel spierpijn heb aan het eind van de dag. En die koptelefoon, dat is me een ding hoor! Ik hoor jullie praten, maar er is geen omgevingsgeluid. Heel bizar.”
Worstenbroodjes
Het drietal geniet van al het moois wat de stad te bieden heeft, vanuit de rolstoel en geduwd door vrijwilligers Marian en Henriëtte en presentator Rogier. Onderweg stuiten ze op allerlei ‘hindernissen’ , die Christel anders nooit zouden opvallen: fietsen midden op de stoep, vuilniszakken. En ook drempels: “Ik heb bij een bakker lekkere worstenbroodjes besteld”, vertelt ze. “Maar hoe komen we daar nu binnen? Daar gaat het dus al fout.”
Schrijftolk
Ook maakt Christel voor het eerst kennis met het fenomeen schrijftolk. De drie dames worden namelijk de hele middag vergezeld door Gea. Zij typt mee met alles wat er gezegd wordt en stuurt dat door naar een beeldscherm waar Conny op mee kan lezen.
Puntzak friet
Aan het eind van de dag is het lachen Christel wel een beetje vergaan. Onder het genot van een puntzak friet, concludeert ze: “Eigenlijk speel ik natuurlijk vals, want ik kan mijn koptelefoon afzetten nu. En ik doe dit pak uit en stap in mijn auto en ga naar huis. Jullie kunnen het niet loslaten. Daarom maak ik voor jullie een heel diepe buiging en wil ik jullie ook ontzettend bedanken voor een bijzondere dag. En ook na vandaag zal ik zeker aan jullie denken.”
Uitzending gemist?
“Hoe dit voelt?”, zegt ze, wijzend op het pak dat ze aanheeft. “Dit is écht beperkt. Ik denk dat ik wel spierpijn heb aan het eind van de dag. En die koptelefoon, dat is me een ding hoor! Ik hoor jullie praten, maar er is geen omgevingsgeluid. Heel bizar.”
Worstenbroodjes
Het drietal geniet van al het moois wat de stad te bieden heeft, vanuit de rolstoel en geduwd door vrijwilligers Marian en Henriëtte en presentator Rogier. Onderweg stuiten ze op allerlei ‘hindernissen’ , die Christel anders nooit zouden opvallen: fietsen midden op de stoep, vuilniszakken. En ook drempels: “Ik heb bij een bakker lekkere worstenbroodjes besteld”, vertelt ze. “Maar hoe komen we daar nu binnen? Daar gaat het dus al fout.”
Schrijftolk
Ook maakt Christel voor het eerst kennis met het fenomeen schrijftolk. De drie dames worden namelijk de hele middag vergezeld door Gea. Zij typt mee met alles wat er gezegd wordt en stuurt dat door naar een beeldscherm waar Conny op mee kan lezen.
Puntzak friet
Aan het eind van de dag is het lachen Christel wel een beetje vergaan. Onder het genot van een puntzak friet, concludeert ze: “Eigenlijk speel ik natuurlijk vals, want ik kan mijn koptelefoon afzetten nu. En ik doe dit pak uit en stap in mijn auto en ga naar huis. Jullie kunnen het niet loslaten. Daarom maak ik voor jullie een heel diepe buiging en wil ik jullie ook ontzettend bedanken voor een bijzondere dag. En ook na vandaag zal ik zeker aan jullie denken.”
Uitzending gemist?