Jan en Nel - “Nooit gedacht dat ik dit nog zou meemaken”

Jan en Nel leren elkaar 64 jaar geleden kennen in het Rotterdamse Delfshaven. “Ze was mijn buurmeisje, de leukste van allemaal”, knipoogt Jan ondeugend. Ik was 22 en zij 18 jaar. Een jaar later zijn we getrouwd. Zo ging dat in die tijd. Ik was toen zeeman, Nel werkte als kapster. "

Als er kinderen komen, stopt hij met de vaart. “Mijn zoon werd één jaar en ik dacht: het is mooi geweest. Ik wilde betrokken zijn bij de opvoeding.” Jan wordt marktkoopman. Twee dagen per week staat hij met een kraam vol speelgoed en keukenspullen in Delfshaven.

Ondernemend baasje

Maar dan wordt hij ziek. “Eerst keelkanker en later COPD. Hierdoor ben ik vaak benauwd en duizelig.” Door zijn ziekte moet Jan veel inleveren. Zijn werk, biljarten en de vliegvakanties naar Spanje die hij zo graag met Nel maakt. “Eigenlijk ben ik een ondernemend baasje. Altijd onder de mensen. Lekker bezig. Nu ben ik afhankelijk van een rollator of scootmobiel. Dat is behoorlijk wennen.”

Vrij

Ze ontdekken de vaarreizen van de Zonnebloem. “Als oud-zeeman sprak varen mij meteen aan. Ik reed zo met mijn scootmobiel het schip op, dat had ik nooit gedacht. Wat voelde ik me vrij!”

Intens gelukkig aan boord

Als ze Koblenz bereiken tijdens de vaarreis, kijkt Jan verlangend naar de bergen. Wat zou hij graag omhoog gaan, net als vroeger. Met spijt in zijn hart concludeert hij dat dit er niet meer in zit. Tot hij hoort dat zijn scootmobiel in de lift kan. “Ik geloofde het eerst niet”, vertelt hij. Nel glimlacht. “Eenmaal in de lift, leek het wel een droom. Net als vroeger samen iets beleven, onbezorgd genieten. Heerlijk!” Jan valt haar bij: “Het was onvergetelijk.” Nel slaat een arm om hem heen. “Jan heeft het er nog elke dag over.” Jan knikt: “Ik voelde me op dat moment zó intens gelukkig.”

Jan is in maart van dit jaar overleden. Zijn familie vond het mooi als zijn verhaal toch werd verteld.