Eric wil iets terug doen voor de vereniging
In ‘Gezichten van de Zonnebloem’ maak je kennis met mensen die op een bijzondere manier betrokken zijn bij de Zonnebloem. Vrijwilligers, deelnemers, donateurs en medewerkers: zij dragen allemaal bij aan het belangrijke werk voor mensen met een lichamelijke beperking. In deze aflevering Eric Helmers, die in coronatijd geïsoleerd raakte, maar niet bij de pakken neer zit en zich maar al te graag blijft inzetten voor de Jongerenwerkgroep Groningen-Drenthe. “Omdat de Zonnebloem zoveel voor mij betekent, wil ik ook iets terug doen voor de vereniging.”
Dat de wereld groter is dan het verpleeghuis waar Eric Helmers woont, weet de 52-jarige Groninger maar al te goed. Actief als hij is bij verschillende maatschappelijke organisaties, staat Eric naar eigen zeggen midden in de samenleving. Maar tijdens de eerste maanden van de intelligente lockdown werd zijn leefwereld noodgedwongen ontzettend klein. Veel meer dan de muren van zijn afdeling zag hij die eerste weken niet, en bezoek mocht hij eerst niet en daarna alleen beperkt op veilige afstand ontvangen. Eric heeft een spierziekte en is daardoor afhankelijk van een rolstoel en 24-uursbeademing. Hij valt dan ook in de risicogroep wat betreft het coronavirus. “Een hele tijd heb ik me alleen maar achter de hekken van het verpleeghuis kunnen bewegen. Die stonden er vanwege corona. Er was niks te doen, de dagbesteding lag stil en uiteraard legde ook de Zonnebloem Jongerenwerkgroep Groningen-Drenthe, waar ik deelnemer en vrijwilliger ben, alle activiteiten stil. Ik heb me in die tijd echt geïsoleerd gevoeld”, blikt Eric terug.
Onlangs schreef hij zijn bevindingen en gevoelens op in de nieuwsbrief van de werkgroep. Zijn boodschap was tweeledig: “Ik wilde laten zien hoe moeilijk het is om ook na de lockdown vrij te bewegen, maar ik wilde mensen ook een hart onder de riem steken. Geef het niet op. Mee blijven doen met de Zonnebloem is de moeite waard.”
Inzetten voor de maatschappij
Op zijn achtste werd bij Eric een spierziekte geconstateerd. Hij zou hooguit twintig jaar worden. Dat bleek niet het geval. Zijn hele volwassen leven zet hij zich vrijwillig in voor de maatschappij. Hij krijgt er in 2013 zelfs een koninklijke onderscheiding voor. Eric: “Ik ben dan wel gehandicapt en ontvang een uitkering, maar dat betekent niet dat ik niks hoef te doen. Ik heb altijd gezegd dat ik er wel iets voor terug wil doen. Zolang ik me nuttig kan maken voor de maatschappij, doe ik dat. Om die reden heb ik me ook als vrijwilliger aangemeld bij de Zonnebloem. Ik was al deelnemer, maar toen er hulp nodig was bij de Zonnebloemafdeling Assen en later de Jongerenwerkgroep Groningen-Drenthe, heb ik me daarvoor aangemeld. Ik beheer nu de website en social media van de werkgroep.”
Meer vrijheid geldt niet voor iedereen
In die functie is hij onder meer verantwoordelijk van het online plaatsen van allerlei verhalen en foto’s van de eerste activiteiten sinds de lockdown. Een taak die nu een andere lading heeft, omdat Eric wel alle leuke uitjes voorbij ziet komen, maar er zelf nog niet aan kan deelnemen. “Met het versoepelen van de coronamaatregelen krijgt in theorie iedereen, dus ook iemand met een beperking, zijn vrijheid langzaam terug. Maar in de praktijk ligt het allemaal veel ingewikkelder. Het kan behoorlijk ingewikkeld worden om op pad te gaan als je een lichamelijke beperking hebt.” Zo moest Eric de eerste activiteit van de Jongerenwerkgroep Groningen-Drenthe – een hightea - na de lockdown op het laatste moment aan zich voorbij laten gaan. “Daar was ik graag bij geweest. Ik had toestemming van het verpleeghuis, er zou een vrijwilliger zijn van de Zonnebloem om me te helpen tijdens de high tea, maar uiteindelijk ketste het af omdat er geen coronaproof vervoer was. Mijn beademingsapparaat maakt het onmogelijk om een mondkapje te dragen. Daardoor kan ik niet met het aangepast vervoer mee. Voor mij is op pad gaan nu een nog grotere uitdaging dan voor corona. Ik moet met vervoerders onderhandelen over het niet dragen van een mondkapje, de zorginstelling waar ik woon moet mijn trip goedkeuren en er moet iemand van de Zonnebloem aanwezig zijn om me te helpen. Komt nog eens bij dat mijn rolstoel te groot is voor veel rolstoelauto’s, zoals de Zonnebloemauto.”
De Zonnebloem maakt het mogelijk
Maar hoe groot de uitdaging ook is, zegt Eric, hij laat zich niet weerhouden om bij de volgende activiteit van de Werkgroep weer een poging te doen om mee te gaan. “Doordat ik dit jaar niet mee kon met de Zonnebloemvakantie, kan ik het geld dat daardoor overblijft, besteden aan andere en wat duurdere manieren van vervoer. Zo gaat het mij alsnog lukken om erbij te zijn. Het zou dit jaar mijn tiende Zonnebloemvakantie zijn. Natuurlijk baalde ik dat die door corona niet kon doorgaan, maar ik ga niet bij de pakken neerzitten en kijk gewoon naar de activiteiten waarbij ik wel aanwezig kan zijn.” Zijn deelname aan de Zonnebloem noodgedwongen op een laag pitje zetten, daar denkt Eric niet aan. Daarvoor betekent de Zonnebloem te veel voor hem. “De Zonnebloem maakt het mogelijk dat ik eropuit kan. Dat ik gezellige mensen om me heen heb tijdens leuke activiteiten. Het is dankzij de hulp van de Zonnebloemvrijwilligers dat ik mee kan. Zonder hen is een uitje voor mij niet eens mogelijk. De Zonnebloem betekent echt heel erg veel voor me.”