Afdelingen steken deelnemers een hart onder de riem

In ‘Afdelingen in coronatijd…’ ontmoeten we Zonnebloemafdelingen die op eigen wijze een draai hebben gegeven aan de activiteiten die door corona niet konden doorgaan. Zij vertellen hoe zij in contact blijven met deelnemers én vrijwilligers en waarom dat juist in deze tijd zo waardevol is. In deze aflevering de afdelingen Aalsmeer-Rijsenhout, Haarlem-Oost en Krommenie die voor Valentijnsdag hun deelnemers verrassen.

Al doet het bestuur van de afdeling Aalsmeer-Rijsenhout nog zo zijn best om de chocolade en het rode zeepje feestelijk te verpakken, het gaat vooral om de gedachte áchter het gebaar. Voorzitter Veron Goemans weet hoeveel het voor de deelnemers betekent om iets van de Zonnebloem te horen. “Tussen Kerst en Oud & Nieuw brachten we bij iedereen een orchidee. Daar werden ze zo blij van. De deelnemers missen onze bijeenkomsten. Zo houden we toch contact.”

Gedicht van Toon Hermans

Het afdelingsbestuur gaat nog een stapje verder. De komende weken onderzoekt het bij de deelnemers of de wensen zijn veranderd. Dat zou zo maar kunnen in deze tijd, vermoedt Goemans. “Sommigen hebben bijvoorbeeld ooit aangegeven dat ze alleen aan activiteiten willen deelnemen. Maar door het coronavirus zitten ze misschien vaker alleen thuis en willen ze wel eens bezoek ontvangen of gebeld worden. Al is het maar om een stukje voor te lezen. Iets vrolijks of een gedicht van Toon Hermans dat iemand een hart onder de riem steekt.”

Liefdesgesprekken

Ook bij de afdeling Haarlem-Oost gaat een Valentijnspresentje verder dan alleen het afgeven van mooi verpakte chocolaatjes. Een vmbo-stagiaire gaat hier met de deelnemers in gesprek over liefde. “We willen weten hoe ooit hun relaties zijn begonnen”, zegt bestuurslid Marijke Schoemaker. “We maken er korte verhaaltjes van, die we geanonimiseerd op onze website publiceren. Herinneringen ophalen, is altijd leuk. Liefde is een mooi onderwerp om een praatje over te maken.”

Schoemaker denkt dat het extra leuk is dat de gesprekjes worden gevoerd door iemand die de kleindochter van de deelnemers had kunnen zijn. “We hebben sinds eind 2019 contact met een school in onze wijk. Leerlingen volgen er de onderwijsrichting verzorging. Onze deelnemers zijn er al eens te gast geweest voor een lunch en een fijne behandeling.”

Kunnen we niet een keertje weg?

Het zijn dit soort activiteiten waarvoor je eigenlijk lid bent van de Zonnebloem, zegt vrijwilligster Anita van Steen van de afdeling Krommenie. Ze merkt aan de deelnemers dat ze het samenzijn missen. “Ze willen onder elkaar zijn. Hoe vaak ik niet hoor of we weer eens een keertje weg kunnen. Veel deelnemers zijn erg voorzichtig in deze periode. Hun kinderen zeggen dat ze niemand mogen binnenlaten. Ik snap die voorzichtigheid wel, tegelijk ben ik bang dat er meer mensen aan eenzaamheid ten onder gaan dan aan corona.”

Tekeningen

Juist daarom is het zo belangrijk om het contact in stand te houden, vindt Van Steen. Het was de bedoeling dat ook zij de komende dagen met haar collega’s langs de deuren zou gaan, in hun geval met bonbons en een liefdevolle kaart. Vanwege de weersomstandigheden hebben ze hun Valentijnsactie verplaatst naar de week ná 14 februari. Het doet aan de gedachte niets af. “De deelnemers moeten voelen dat we hen niet vergeten. Met Pasen zullen we weer zoiets doen, we vragen dan aan kinderen van een basisschool of ze er voor ons tekeningen bij willen maken. Daarna kunnen we hopelijk weer echt iets gaan ondernemen. Een visje eten aan de kop van de Haven zou al geweldig zijn. Als onze deelnemers maar weer eens onder de mensen zijn.”

Daar kijken ze ook in Haarlem-Oost erg naar uit, zegt Schoemaker. “We maken nu plannen voor een puzzeltocht door de wijk, in mei. Daarna kunnen we hopelijk aan echte uitjes gaan denken. We hebben ideeën genoeg.”

Blije reacties

Tot die tijd kunnen de lokale afdelingen volgens Goemans met kleine gebaren toch veel betekenen. “Het is elke keer een feestje als we bij iemand aan de deur komen. Soms denken we dat we weinig kunnen doen. Maar als we dan de blije reacties zien wanneer we met chocolade of een kaart langskomen, dan zegt dat genoeg.”