Alexander van Zijp: 'Het woord is aan de vrijwilliger'

In ‘Gezichten van de Zonnebloem…’ maak je kennis met mensen die op een bijzondere manier betrokken zijn bij de Zonnebloem. Vrijwilligers, deelnemers, donateurs en medewerkers: zij dragen allemaal bij aan ons belangrijke werk voor mensen met een lichamelijke beperking. In deze aflevering maken we kennis met Alexander van Zijp, woordvoerder en senior adviseur communicatie van de Zonnebloem. “Mijn taak is vooral om goed naar de vrijwilligers te luisteren en hun verhalen te delen.”

Wat doet de woordvoerder van de Zonnebloem eigenlijk?

“Ik ben vooral bezig om het verhaal van de Zonnebloem op een goede manier te vertellen aan de rest van Nederland. Dit betekent niet dat ik constant zelf aan het woord ben, integendeel. Als ik gebeld word door de media met een vraag over ons Zonnebloemwerk, dan laat ik liever een vrijwilliger het verhaal doen. Of als er een nieuw uitgiftepunt is van de Zonnebloemauto, dan vraag ik een vrijwillig chauffeur om uit te leggen waarom de rolstoelauto zo belangrijk is. In onze vereniging staan de vrijwilligers centraal. Zij zijn de Zonnebloem.”

Wat was jouw motivatie om 3 jaar geleden bij de Zonnebloem te solliciteren?

“Nadat ik jarenlang als communicatieadviseur bij een hogeschool had gewerkt, voelde ik dat het tijd was voor iets nieuws. Voor mij is het belangrijk dat er een sociaal aspect verbonden is aan mijn werk. Ik wil me nuttig voelen en het gevoel hebben dat mijn inzet ertoe doet. Na een coaching-traject bij mijn vorige werkgever kwam ik tot de conclusie dat ik graag voor een goed doel aan de slag wilde gaan.”

Maar waarom viel je keus dan op de Zonnebloem?

“Er was een openstaande vacature die mijn aandacht trok. Destijds kende ik de organisatie niet goed, maar toen ik me erin verdiepte, werd ik steeds enthousiaster. Ik vind dat we in Nederland te weinig oog hebben voor mensen met een lichamelijke beperking. Er zijn echt veel mensen die vanwege hun beperking in een sociaal isolement raken en daardoor langzaam wegkwijnen. Ik vind dat verschrikkelijk en ik ben ervan overtuigd dat er heel veel mogelijkheden zijn om deze groep mensen te helpen. Het komt voor mij voort uit een gevoel van onrecht: waarom denken we niet genoeg aan deze doelgroep?”

Hoe is dat rechtvaardigheidsgevoel bij jou ontstaan?

“Dat komt vooral voort uit de moeilijke tijd die ik had toen ik zelf als tiener uit de kast kwam. In de jaren ’80 was homoseksualiteit veel minder geaccepteerd dan tegenwoordig. Terwijl ik worstelde met mijn eigen gevoelens, hadden anderen een mening over me. Dat vond ik lastig en ik vond het ook onrechtvaardig. Ik vond niet dat ik dat verdiende. Daarom ben ik op jonge leeftijd, ik was een jaar of 18, voorlichting gaan geven op middelbare scholen. Ik wilde scholieren meer vertellen over wat homoseksualiteit betekent.”

Was dat jouw eerste ervaring met woordvoering en voorlichting?

“Ja, dat klopt. En daar is het niet bij gebleven. Want sinds enkele jaren ben ik vanuit mijn eigen ervaring betrokken bij een organisatie die zich richt op pleegkinderen. Mijn man en ik hebben namelijk een pleegzoon. Ik vind het belangrijk om ook over dat aspect van mijn leven mijn ervaring te delen.”

Wat leer je daarvan?

“Dat het belangrijk is om naar anderen om te kijken. En om te beseffen dat iedereen zijn eigen verhaal heeft. Dat is ook het geval bij de Zonnebloem. We willen laten zien wat het betekent om een lichamelijke beperking te hebben. Niet om zielig te worden gevonden, integendeel, maar wel om een stukje bewustwording te creëren.”

Heb je een voorbeeld waarbij die bewustwording heel goed werkte?

“Dat was tijdens de eerste lockdown. Heel Nederland zat plotseling thuis en had daar een mening over, maar voor de deelnemers van de Zonnebloem is dat de normaalste zaak van de wereld. We zetten daarmee de deelnemers in hun kracht door een aantal deelnemers te vragen om als ‘Isolement Expert’ op te treden. We hebben filmpjes opgenomen waarin zij vertellen wat het betekent om altijd thuis te zitten. Door het grote aantal reacties, ook vanuit de media, dat we hierop ontvingen, zagen we dat veel mensen in Nederland bewuster zijn geworden van de situatie van mensen met een lichamelijke beperking. En daarmee is ook de urgentie en de noodzaak van de Zonnebloem duidelijker geworden.”

Op welke manier word jij persoonlijk geraakt door de Zonnebloem?

“Ik vind het nog steeds heftig om te horen als er mensen eenzaam zijn. Wij hebben het vaak over sociaal isolement, maar ik spreek ook mensen die gewoon de hele dag alleen zijn. Toen door corona de meeste activiteiten stilvielen, besloten we om meer met de deelnemers te bellen. Soms is er maar een telefoongesprek van tien minuten nodig om iemand een fijne dag te bezorgen. Als ik dat hoor, krijg ik een brok in mijn keel. Dit is voor mij een bevestiging dat we niet per se grootse dingen hoeven te organiseren. Met iets kleins bereik je net zo veel, of misschien zelfs meer. Ik vind dat mooi om te ervaren.”