'De Zonnebloem brengt mij veel geluk. Dat mogen ze best weten'

De Zonnebloem speelt een belangrijke rol in het leven van deelnemer Lucy Wijgman. En in het bijzonder vrijwilliger José Bosman. Na twee jaar gaat Lucy eindelijk weer eens op pad. José organiseerde een bijzonder een-op-een uitje naar het Nederlands Openluchtmuseum. Maar tegelijkertijd wil de nuchtere Lucy niet dat dit een al te zoetsappig verhaal wordt. “Daar zijn wij in Brummen niet zo van”, lacht ze.

Aan de rand van Arnhem arriveren deelnemer Lucy en vrijwilliger José bij het Nederlands Openluchtmuseum. Zestig voetbalvelden groot, wat een uitdaging kan zijn voor Lucy in haar rolstoel. Maar de twee zijn positief en dat zal de rest van de dag zo blijven. “Dit is de eerste keer na twee jaar corona dat ik weer echt op pad ben”, vertelt de zichtbaar genietende Lucy.  En José is maar wat blij dat ze dit een-op-een uitje voor haar kon organiseren. 

Rolstoeltoegankelijk museum 

Het Openluchtmuseum geeft een beeld van het leven in Nederland door de eeuwen heen, maar ook de afgelopen jaren is hier veel veranderd. Het museum werkte hard aan haar rolstoeltoegankelijkheid. Iets wat de Zonnebloem volop aanmoedigt. Een dagje uit op wielen kan namelijk een hele opgave zijn. Daarom bezoeken testteams voor het Zonnebloemproject Onbeperkt Eropuit verschillende vrijetijdslocaties, waaronder Het Openluchtmuseum. Met de tips van de Zonnebloem kunnen locaties hun rolstoeltoegankelijkheid verbeteren.

Met je rolstoel de antieke tram in 

Het is een warme dag, maar er staat een stevige bries. Dat weerhoudt Lucy en José er niet van om plaats te nemen op het terras bij de entree van het Nederlands Openluchtmuseum. Aan de overkant van het plein stopt luid rinkelend een antieke tram. De conducteur plaatst soepel een schans en helpt zo een dame in rolstoel de houten tram in. Lucy, alert: “Hé, je kunt nu wél met je rolstoel de tram in. De laatste keer dat ik hier was, al wel weer wat jaren geleden, kon dat nog niet.” 

De tekst gaat verder onder de foto

Lucy kan zich nog goed herinneren dat haar vorige bezoek aan het museumpark best vermoeiend was: “Veel van de wegen bestonden uit allemaal kleine steentjes, dat was flink aanpoten. Ik ben heel benieuwd hoe dat nu is.” José heeft er vertrouwen in: “De entree ging in ieder geval gemakkelijk, je kon eenvoudig binnen met de rolstoel. Dat maken we vaak zat anders mee.”  

Bijzondere momenten met de Zonnebloem 

Als deelnemer van de Zonnebloemafdeling Brummen is Lucy al met heel wat activiteiten mee geweest. Ze vertelt over die keer op Ameland dat ze eindelijk weer eens met haar voeten in de zee stond. “We gingen met een huifkar het strand op. Ik deed mijn schoenen en sokken uit, rolde mijn broekspijpen op en genoot zo ontzettend van het koude zeewater. Vroeger was ik een echte zwemmer, dat kwam weer helemaal boven.” 

Lucy zit zowat de hele dag breed lachend in haar rolstoel. “Het lichaam werkt misschien niet mee, maar in mijn geest blijf ik jong. Ik kan slecht tegen zeurende mensen, dus waarom zou ik het zelf dan doen? Mijn spierfunctie is heel laag, waardoor ik rond mijn vijftigste in een rolstoel belandde. En ik heb ook nog artrose. Sommige artsen zeiden: dat wordt niks meer, je komt in een bed terecht. Maar je ziet het: hier zit ik.”  

Nooit meer weg bij de Zonnebloem 

Vlak nadat Lucy gebruik ging maken van een rolstoel,  werd ze door een vrijwilliger benaderd om eens bij de Zonnebloem te komen kijken. Ondanks enige scepsis vooraf was ze meteen verkocht. “Ik dacht: hier blijf ik”, lacht Lucy. José kent ze al dertig jaar, nog van een vrouwenvereniging uit het dorp. Dat uitgerekend zij haar meevroeg naar het Openluchtmuseum raakt de deelnemer: “Eindelijk weer even wat vrijheid na twee lange jaren. Dat miste ik echt. Mijn man en ik zaten aan huis gekluisterd. Vandaag kan ik mijn gedachten even verzetten.” 

De twee dames trekken richting de oude boerderijen en molens in de verte. Terwijl ze onderweg even stoppen voor een overstekende ganzenfamilie, maken ze de balans op. In twee woorden: “geslaagde dag”, concludeert Lucy. En hoe zit het met de zoetsappigheid van dit verhaal? “Samen met de hele afdeling Brummen-Leuvenheim-Tonden brengt José mij veel geluk. Dat mogen ze best weten.”