In mijn hart ben ik nog altijd vrijwilliger

Meerdere keren ging Frans Hasselmann mee als vrijwilliger met MPS de Zonnebloem. Onlangs beleefde hij zijn eerste vaarreis als deelnemer. “Het voelt als thuiskomen. Van binnen blijf ik een vrijwilliger. Ik heb ook een tour gegeven door de Dom van Keulen, wat ik vroeger altijd deed.”

Door aderverkalking in zijn hersenen, gaat de gezondheid van Frans Hasselmann achteruit. Als hij op pad wil, gebruikt hij een rolstoel of scootmobiel. “De neuroloog heeft me verteld dat ik binnen niet al te lange tijd zal dementeren.” Nu hij nog volledig bij de tijd is, geniet hij met volle teugen van een vaarreis. “Omdat ik vaak mee ben geweest als vrijwilliger, ken ik het schip op mijn duimpje. Ik weet precies hoe alles georganiseerd is en ik zie het direct als iets niet goed loopt. Meestal houd ik mijn mond, al geef ik ook weleens een tip. Vrijwilliger-zijn raak je niet zomaar kwijt”, lacht Frans.

Varen in Duitsland

Varen door Duitsland is helemaal zijn ding. “Mijn favoriete plekje is de Duitse Eck, waar de Moezel en de Rijn samenvloeien. Ik heb interesse in landschappen, in geografie. Tijdens deze reis verdiep ik me graag in de rivieren en de bergen waar we langskomen. In Koblenz staat aangegeven tot welke hoogte het water van de Rijn is gekomen. Als je dan standen ziet van 1.70 tot 1.80 meter, maakt dat indruk. Zeker omdat Koblenz wat lager gelegen is.” Ook van het landschap onderweg krijgt hij nooit genoeg. “Ik vind het mooi om te zien hoe de natuur om me heen verandert. Vanaf het schip ervaar je hoe het licht glooiende landschap verandert tot heuvels en bergen.”

Gids

Maar dat is niet de enige reden waarom hij hier zo graag komt. “Ik hou van de gezelligheid van de vele leuke terrasjes langs de Rijn, de schoonheid van Koblenz, de mensen, het sfeertje; zo gemütlich. Mijn echtgenote en ik zijn hier ook op huwelijksreis geweest.” Ook de historie vindt hij boeiend. “In mijn woonplaats Sittard ben ik gids van het Kerkenwachtgilde. Ook als Zonnebloemvrijwilliger heb ik heel wat mensen rondgeleid in Keulen. Toen we daar vanmorgen aankwamen zei ik: Hier is jullie gids, wie wil er mee op rondleiding? Uiteindelijk ben ik met een vrijwilliger op stap geweest naar de Dom. Hier heb ik hem alles verteld over de bouw van deze bijzondere kerk, die maar liefst driehonderd jaar duurde!”

Gitaar

Tijdens de reis komen allerlei herinneringen boven aan bijzondere momenten die hij heeft meegemaakt als vrijwilliger. “Ik ging in Keulen een keer van boord met een bedlegerige vrouw. Opeens stonden er vier meiden voor ons die vroegen waarom mevrouw op bed lag. Toen ze hen haar verhaal vertelde, pakten de meiden hun gitaar en zongen spontaan twee liederen voor haar. Die mevrouw wist niet wat haar overkwam. Ze was er zo door geraakt. Vrijwilliger zijn is zulk mooi werk!”

Een grapje

Frans houdt ook erg van een grapje en samen lachen. “Ik weet ook nog dat ik in een kathedraal fluisterde tegen een mevrouw met wie ik op stap was: ‘Hier kunt u een kaarsje opsteken. Wilt u dat misschien doen?’ Waarop ze zei: ‘Een kaarsje? Ik wil naar de kroeg!’ Toen zijn we gauw de kroeg in gedoken en hebben het reuze gezellig gehad!” Ook tijdens deze reis heeft hij veel plezier met deelnemers én vrijwilligers. “Ik heb zo genoten van het gezelschap, van het onder elkaar zijn. Je kunt veel delen. Van slap ouwehoeren tot echt goede gesprekken.”

Onbevangen genieten

Dat hij vrede heeft met zijn ziekte, maakt dat hij volop kan genieten van alles wat hij beleeft. Zijn vrouw staat er heel anders in. “Mijn vrouw vindt het heel moeilijk om te accepteren. Daarom is ze ook niet mee. Zelf heb ik er vrede mee. Ik ben 79 jaar en heb een mooi leven gehad. Ik ben al vijftig jaar getrouwd met dezelfde vrouw, heb een dochter en twee schatten van kleinkinderen. Het is goed zo. Misschien komt het júist doordat ik weet dat het einde van mijn leven in zicht is. Dat ik daardoor alles kan loslaten en onbevangen kan genieten. Volgend jaar zit deze vaarreis er waarschijnlijk al niet meer in. Daarom geniet ik er nu extra van.”