‘Wat goed van je dat je hier bent, knap hoor’, zegt de toevallige voorbijganger die zijn hondje uitlaat in hetzelfde bos als ik waar ik mijn kinderen mee naartoe neem voor een zondags rondje wandelen.
Omdat ik even niet snap waar hij op doelt vraag ik hem wat hij bedoelt. ‘Nou ja, met je rolstoel enzo’ voegt hij toe. ‘Ik zou het niet kunnen hoor’.
*Bam* In één klap wordt me duidelijk wat hij bedoelt. Mijn leven moet in zijn ogen wel vreselijk zijn omdat ik van een rolstoel gebruik maak. Hij zou zich daar niet in durven vertonen maar in plaats daarvan zou hij zich liever thuis verstoppen, achter de geraniums.
In gedachten dwaal ik weg naar 10 jaar geleden toen het lopen zo slecht ging dat ik besloot dat er een rolstoel moest komen, en ik de eerste aanschafte via marktplaats. Ik moet eerlijk bekennen dat ik een mentale drempel over moest voor ik daadwerkelijk plaats nam in de stoel. Omdat ik altijd dacht dat een arts voor je zou bepalen wie er een rolstoel moest gebruiken en wie zich weer in de wandelschoenen kon trainen, voelde ik me een oplichter met het hulpmiddel wat voor een ander bedoeld was. Voor een échte gehandicapte namelijk. En daarnaast voelde ik schaamte. Want een rolstoel stond in mijn gedachten gelijk aan opgeven. Aan stoppen met vechten voor een gezonder en beter lijf.
Ik ging met mijn rolstoel oefenen om wat zekerder van mezelf te worden. Maar in plaats van boodschappen doen in mijn eigen woonplaats, laadde ik mijn rolstoel in de auto en reed naar een dorp 15 kilometer verderop. Zo was ik er zeker van dat ik anoniem was en dat ik kon focussen op mijn nieuwe uitdaging zonder dat ik aangesproken werd door bekenden die schrokken van de aanblik van mij in een rolstoel.
Gelukkig werd ik steeds zekerder van mezelf en na een gesprek met een revalidatiearts was ik er al snel van overtuigd dat je zelf de persoon bent die het allerbeste weet of je een rolstoel moet gebruiken.
Uiteindelijk leerde ik dat de rolstoel niet het ergste is wat je kan overkomen. Mijn rolstoel brengt me op plaatsen waar mijn benen dat niet kunnen terwijl ik zonder rolstoel wél veroordeeld ben tot een leven achter de geraniums. Mijn rolstoel betekent vrijheid.
Alsof er een zeepbel knapte zijn mn gedachten weg en ben ik weer in het bos.
‘Meneer mijn rolstoel betekent voor mij vrijheid om te gaan en staan waar ik wil!’ wil ik zeggen.
De man en zijn hondje zijn al stipjes in de verte.
Max gebruikt sinds 10 jaar een rolstoel en elke keer weer ervaart ze dat de wereld niet goed genoeg is ingericht voor mensen met een handicap. In haar blog vertelt ze wat ze meemaakt, wat haar observaties zijn en hoe ze hiermee omgaat. Soms zwaar, maar altijd met een knipoog.