Op het moment dat ik op mijn bestemming aan kom, en achteruit een gehandicaptenparkeerplaats in begin te rijden, loopt er een oudere man langs. Hij stil blijft staan voor mijn auto. Hij wijst daarbij naar het -niet te missen- bord achter mijn auto. Aan de buitenkant van mijn auto is nergens zichtbaar dat ik hulpmiddelen bij me heb of dat ik een beperking heb.
De man blijft net zo lang voor mijn auto staan om op het bord te wijzen tot ik mijn gehandicaptenparkeerkaart uit mijn dashboardkastje heb gepakt en daarmee naar hem zwaai. Met een knikje van zijn hoofd lijkt hij zijn akkoord te geven, en hij loopt door.
Het was natuurlijk vriendelijk bedoeld. Want de gehandicaptenparkeerplaats wordt niet zelden gebruikt door mensen zonder beperking, waardoor de persoon die deze plaats echt nodig heeft, diens auto niet meer kwijt kan. Toch voelde ik mij er ongemakkelijk bij. Ik voelde me betrapt, alsof ik de fout in ging. Maar ik parkeerde op een plek waar het mocht, ik heb mijn parkeerkaart al minstens 10 jaar en ik heb het volste recht die te gebruiken.
Het is fijn wanneer mensen waakzaam zijn zodat voorzieningen voor mensen met een beperking niet ten onrechte gebruikt worden. Het is echter wel belangrijk daarbij in gedachten te houden dat niet elke beperking zichtbaar is. Mensen hoeven er niet ziek of gehandicapt uit te zien, en niet iedereen met een beperking gebruikt een zichtbaar hulpmiddel. Je kunt met een kinderwagen lopen en een beperking hebben en afhankelijk zijn van de ruimte die een toegankelijk toilet biedt. Je kunt prima werkende benen hebben maar door problemen met het evenwicht soms afhankelijk zijn van een rollator. Ten slotte hoeven mensen hun handicap al zeker niet te bewijzen aan willekeurige voorbijgangers.
Het is prima om iemand aan te spreken die op een gehandicaptenparkeerplaats geparkeerd staat zonder een blauwe kaart, en het is ook oké om iemand even de vraag te stellen of ze zich er van bewust zijn dát ze daar parkeerden wanneer het bord bijvoorbeeld slecht zichtbaar is. Maar laat het daarbij.
Mensen kennen hun eigen situatie het beste, en weten zelf welke voorziening ze nodig hebben. Door iedereen vooraf te controleren wordt een drempel opgeworpen die de buitenwereld eerder ontoegankelijker maakt. En dat lijkt me nou net níet de bedoeling.
Max gebruikt sinds 10 jaar een rolstoel en elke keer weer ervaart ze dat de wereld niet goed genoeg is ingericht voor mensen met een handicap. In haar blog vertelt ze wat ze meemaakt, wat haar observaties zijn en hoe ze hiermee omgaat. Soms zwaar, maar altijd met een knipoog.