Na twintig jaar bezoekt Sef eindelijk weer zijn favoriete club VVV-Venlo

Dik zeventig jaar geleden sprong hij achterop de fiets bij zijn vader. Op naar VVV-Venlo, voor een mooie pot voetbal. Nu rijdt deelnemer Sef Soree het stadion binnen in zijn rolstoel, na er twee decennia niet te zijn geweest. Samen met vrijwilliger Rikie Kusters kijkt hij zijn ogen uit: “Het is hier nu nóg gezelliger!” 

Er waait een straffe wind door het stadion, maar Sef lijkt het niet te voelen. Vanuit zijn rolstoel kan hij het veld van voetbalclub VVV-Venlo zowat aanraken. Hij kijkt eens goed om zich heen en ziet alle lege stoeltjes. “Vanavond zit het hier vol”, beseft hij. Er staat een wedstrijd tegen ADO Den Haag op het programma. Maar wat de uitslag ook wordt, Sefs dag kan nu al niet meer stuk. “De kriebels kwamen meteen weer terug”, zegt de geboren en getogen Venlonaar. “Voetbal kijken op televisie is een mooi hulpmiddel voor de thuisblijver, maar een wedstrijd live in het stadion beleven blijft ongeëvenaard.” 

'We misten nooit een wedstrijd'

Sefs voorliefde voor voetbal is hem met de paplepel ingegoten. Jarenlang had hij een seizoenskaart van ‘zijn’ club VVV-Venlo. Ook bij Rikie thuis was een bezoek aan de plaatselijke voetbalvereniging vaste prik. “Toen mijn kinderen jonger waren, zaten we elke veertien dagen op de tribune. We misten geen wedstrijd.” Sef ging altijd met een vaste groep van tien supporters. “En fanatiek meeleven dat we deden.” 

De tekst gaat verder onder de foto

Lichamelijke gebreken maakten het voor Sef helaas een stuk uitdagender om naar het voetbal te gaan. Hij ziet echter iedere wedstrijd en kent alle spelers van VVV-Venlo bij naam en kwaliteiten. Het is dan ook bijzonder als de club zelfs hun bestuurskamer openstelt voor een uitgebreide lunch.

Terwijl Sef en Rikie aan de tomatensoep en een broodje kroket zitten, stapt ineens oud-international Marc van Hintum binnen. Inmiddels is hij hoofd scouting van VVV en is het zijn taak om voor de transferdeadline nog een goede nieuwe speler binnen te halen. In de ruimte ernaast wordt dan ook druk gebeld en overlegd. “Niet gedacht dat ik ooit nog eens in de bestuurskamer van VVV zou zitten”, glundert Sef van oor tot oor. 

'Wonder dat ik hier nog zit'

Dat de deelnemer hier nu zo zit, mag een klein wonder heten. “Ik begon eerst te sukkelen met mijn heupen en kreeg daarna twee hernia’s”, neemt Sef ons kort mee door zijn kwalengeschiedenis. “De nekhernia ontdekten ze net op tijd. Het was zo heftig, dat ik terminaal heb gelegen en met spoed ben geopereerd. Na een lange en zware revalidatie zit ik nu hier, te genieten van alles wat zich op deze dag afspeelt.” 

Sinds anderhalf jaar ‘zitten’ Sef en zijn vrouw bij de Zonnebloem, afdeling Venlo-Noord om precies te zijn. “Mijn vrouw en ik slaan geen activiteit over, we zijn altijd van de partij.”

Altijd iemand dichtbij

Vrijwilliger Rikie geniet ervan om Sef zo in zijn element te zien. “Dat ik zoiets moois als dit nu al mag meemaken…”, zegt ze enigszins beschaamd. “Ik geniet net zo van de activiteiten als onze deelnemers, we gaan heel leuk met elkaar om. En ik kijk ernaar uit om op huisbezoek te mogen gaan bij verschillende mensen.” 

De tekst gaat verder onder de foto

Toen Rikie met Sef in gesprek raakte, bleek hij haar inmiddels overleden man nog te kennen. “Van het samen voetballen in de wijk”, vertelt Sef. “Een jeugdkameraad, ook een echte Venlonaar.” Ook de connectie tussen Zonnebloemdeelnemer en -vrijwilliger ervaart Sef als heel bijzonder: “We kunnen overal over praten met elkaar. Op de momenten dat ik het zwaar heb, is er altijd een vrijwilliger bereid om naar me te luisteren of om er even samen op uit te trekken. Dat vind ik heel waardevol. Het is fijn om te weten dat er mensen écht dicht bij me zijn.” “Nou, dit is dus precies wat het werk als vrijwilliger zo mooi maakt”, zegt Rikie ontroerd. 

Niet geschoten is altijd mis 

Aan de wedstrijd van VVV-Venlo tegen ADO maken we maar niet te veel woorden vuil. Die eindigt in een bloedeloze nul-nul. Maar als dat één iemand niet deert, is het Sef wel. “Ik dacht dat ze er in de laatste tien minuten nog wel eentje in zouden knallen, maar dit is de mooiste nul-nul die ik ooit gezien heb”, schatert hij. 

Rolstoelvriendelijke Koel 

Al ligt het Covebo Stadion - De Koel letterlijk in een kuil, het is goed toegankelijk. Er is een speciale ingang voor rolstoelers, met vlak daarvoor buiten een invalidenparkeerplaats. Ook andere ingangen zijn goed toegankelijk en in het stadion zijn speciale plekken voor mensen in een rolstoel gereserveerd.