Heel zachtjes trippel ik op mijn tenen in het donker naar Rosie’s kamertje. Ze ligt met haar armpjes boven haar hoofdje. Haar Wolfje ligt naast haar tegen de borst. Ik hoor een diepe zucht en haar ademhaling gaat weer verder. Ik smelt als ik zo haar slaapgeluidjes hoor. Zachtjes sluit ik haar raam. Voordat ik de deur achter mij dicht trek pak ik nog snel even de Sudocrem van de commode.
De tijd is aangebroken. Ik ga nu een echte rolstoel op maat krijgen. Gek eigenlijk. Al vier jaar gebruik ik een log onhandig transportding. Met het idee straks loop ik weer, en dan lever ik hem weer in. Nu gebeurt dat niet dus. Ik lever hem in voor een ander. We gaan voor het echie. Tijdens de eindevaluatie van de revalidatie eindigt het gesprek met: “Sanne, ik gun je zo een goede rolstoel. Ook al ga straks misschien weer wat vooruit met lopen, je zult slechte dagen hebben. En die stoel zul je echt nodig hebben. Oja en heb je wel eens nagedacht over rolstoelsporten?” Ze ziet dat ik even moet slikken. Ineens voelt het alsof ik stappen achteruit zet. Het komt even binnen. En merk dat ik regelmatig tegen mezelf zeg: er is niets veranderd. Gewoon doorgaan met waar je mee bezig bent. Loopoefeningen in huis, kleine stukjes fietsen, fysiotherapie etc.
Dan ontmoet ik ineens op straat een vader in een rolstoel. Ik had hem al eens eerder gezien en sprak hem nu aan. We plannen een playdate voor onze kinderen en zitten heerlijk in zijn prachtige tuin met stralend weer. Deze man is de fitheid zelve. Ik ben overdonderd door zijn kracht en zelfstandigheid. Niets uit zijn huis of zijn houding laat eigenlijk zien dat hij met een beperking leeft. Hij heeft gewoon een baan en voedt zijn zoon in co-ouderschap op. Wat bijzonder. Zo’n ander verhaal dan waar ik in zit. Wat bij mij weleens voelt als vier jaar strijd. Hij heeft er nooit moeilijk over gedaan, zo zegt hij zelf. En met één hand tovert hij ijsjes voor de kindjes en een wijntje voor ons op tafel. Hij flirt erop los. Ook daarin is de beperking nergens te bekennen. Terwijl ik juist verlegen toegeef dat ik mij nu al een paar jaar vooral een invalide moeke voel. Als ik thuiskom ben ik diep onder de indruk. Mijn vriend probeert te vissen of dat komt omdat er ineens een andere man een avance maakt. Maar dat is het niet. Hij leeft. En hoe. Wat een voorbeeld van hoe je er ook mee om kan gaan. Ik begin ineens uit te kijken naar mijn nieuwe rolstoel. Wat ga ik daar een hoop hulp en plezier van krijgen.
Mijn vriend houdt de pot Sudocrem omhoog en vraagt: waarom ligt deze hier? Die is toch voor de rode en schrale billetjes van Rosie? Lachend rol ik op mijn buik. Kijk: “het leed wat langdurig zitten heet”. En samen geven we met een enorme meligheid mij twee grote ronde witte billen.
Rosie had ook een klein incidentje met de Sudocrem
Sanne Baur heeft een spieraandoening aan beide benen waardoor ze o.a. chronisch ontstoken enkels heeft. In haar blogs schrijft ze openlijk over haar leven in een rolstoel. Over het proces, het wel/ niet kunnen accepteren hoe het leven loopt. Over het (letterlijk) zittende moederschap. Waar ze in het dagelijks leven tegenaan loopt. En over hoe ze haar geluk en liefde voor het leven weer teruggevonden heeft.