You make it look good

Inmiddels komt de regen met bakken uit de hemel. Maar slechts een paar weken terug was er nog een zinderend zomers weekend. En precies dat weekend stond er een festival gepland waarvoor ik kaartjes had gekocht. Landjuweel genaamd middenin de rook van Amsterdam. ‘De mensen zijn daar zo lief’ en ‘het wordt zo’n geweldige tijd’ gaven mijn vrienden aan. Maar daar was ik nog niet zo zeker van. Eerlijk gezegd was ik nogal zenuwachtig. Dit zou de eerste keer zijn dat ik naar een festival zou gaan in mijn rolstoel/ scootmobiel.  

Stappen, uitgaan en dansen zijn jarenlang mijn leven geweest. Wat een fantastische nachten heb ik beleefd met vooral mijn allerbeste vriendin die ook zo enorm van dansen houdt! (En de grootste flirt is die je maar kunt bedenken). Wij samen werden vaak de entertainment van de avond genoemd. Vooral omdat mensen zo konden meegenieten van het plezier dat wij samen hadden als we dansten.  

Ik durf niet meer zo goed uit. Althans, ik kan prima aan de bar zitten. Ik ben echt een zitter geworden ;). Maar plekken waar je wilt dansen vermijd ik. Het doet pijn. Ik weet niet hoe ik mij daar zittend staande moet houden, bang dat ik tegen mensen aanrijd in de drukte, bang dat ik het niet leuk zal vinden en ergens ook bang wat mensen van mij vinden. Sneu? Damaged goods? Maar inmiddels zit ik afgelopen jaren zo goed in mijn vel dat ik het toch wil uitproberen, een festival. Kom, ik ben niet de enige in een rolstoel. Je kunt dit Sanne! 

Het thema van het festival is water. Mooie tegenhanger van het bloedhete weer. Ik wurm mij in een schelpenbikini van goud, neem de plantenspuit mee om zo nu en dan af te kunnen koelen en stappen met een cocktail in een taxi. Mijn vriend kent mijn struggles en kust me vurig als we aankomen. ‘Jij kunt dit,’ voegt hij er met een knipoog aan toe. Ik kom langzaam tot ontspanning en helemaal als onze vrienden allemaal binnenstromen. Iedereen is vrolijk, uitgelaten. We bekijken theatervoorstellingen, kunstobjecten, proosten, kletsen, eten vega worstjes, lachen en kijken naar bandjes.  

Ik zit op mijn knieën op mijn scootmobiel en dans erop los. Mensen lachen naar me. Spreken mij aan: “Jezus, wat ben jij een stoer wijf!” “Tja” zeg ik, “ook al kan ik niet goed lopen, gewoon helemaal voor gaan toch?” Inmiddels voel ik dat in elke vezel. Ik voel me zo enorm bevrijd. Vooral van mijn eigen angst en gedachtes. Ik denk nergens meer aan en geniet zoals ik met mijn beste vriendin jaren geleden nachten achtereen deed. Stralend rij ik in mijn karretje rond. Met een flesje rosé in mijn mandje voorin.  

Paar weken later zit ik met een vriendin koffie te drinken en vertel over mijn avontuur. Haha lacht ze. “Ik snap het helemaal, om de één of andere reden, jij in een scootmobiel: you make it look good!”