Ik heb een nieuw boek gekocht. Aangeraden vanuit het revalidatiecentrum: Je Vermoeidheid Te Lijf van Annemarieke Fleming . Ik ben te moe om hem te lezen. En lach om de ironie. Ooit heb ik een client met een concentratiestoornis een boek over ADD geadviseerd. “Het lukt mij niet hem te lezen, ik kan me niet concentreren.” Ik gniffelde, oja. Sommige dingen moeten met de dagelijkse bezigheden soepel erdoorheen gevlochten worden. Leren leven met.. Overigens is soepel en subtiel zo’n heel revalidatietraject niet kan ik vertellen. Confronterend, vermoeiend en moeilijk (maar gelukkig ook verhelderend en helpend).
Iets wat mogelijk net zo beperkend als mijn benen is, is de oververmoeidheid waar ik al jaren mee kamp. Het fenomeen is door de long-covid patiënten opnieuw weer lekker fris in de vingers bij het revalidatiecentrum. Alle therapeuten die nu om mij heen staan brengen mij steeds meer bij het zelf aanvoelen wat ik aankan. En tot mijn enorme frustratie ben ik genoodzaakt stappen terug te zetten. “Je zit al jaren in een chronische overbelasting” aldus de revalidatiearts. “Eerst een basis maken waaruit je je dagelijkse leven goed aankan. Inclusief de onverwachte situaties.” Oja, dat is wel een goeie denk ik: Rosie ziek, ik ziek, juf ziek, opvang dicht etc.
In plaats van nu lekker hard te trainen ben ik mijn leven onder de loep aan het nemen. Want de lente staat bomvol feestjes, familiebezoek, weekendjes weg, kamperen, uitjes e.d. Zoals mijn lijf nu aangeeft is revalideren met dit alles teveel. En zeg ik vaker nee dan ik zou willen. Ooh en wat haat ik het. Voor mijn gevoel besta ik uit een twee-ledig mens. Mijn wilskracht en mijn lijf. Die twee hele verschillende personages zijn. Mijn lijf is een soort snowflake. Bij het minste geringste voelt het alsof ik verdwijn in een klein plasje en alleen maar kan liggen. Maar mijn geest is een ijzersterke sneeuwstorm, die zo sterk is dat niemand hem tegenhoudt.
De kunst is natuurlijk acceptatie. Dat weet ik zelf als psycholoog ook wel. Maar door de verschuiving, of zeg maar meer soort door elkaar gehussel valt het mij zwaar dat ik nog minder moet doen. De ‘wat-als’ machine draait op volle toeren: wat als de pijn nooit weggaat? Wat als ik nooit meer mijn carrière kan oppakken? Wat als ik Rosie later niet kan laten studeren door mijn financiële situatie. Wat als ik altijd zo laag belastbaar blijf?
Maar ondanks mijn frustraties, angsten, boosheid merk ik wel verschil. Ik ben milder en zachter voor de mensen om mij heen (is mij gezegd). Ik voel mij minder op mijn tenen lopen. Ik ben minder intens uitgeput. En bovenal heb ik veel minder pijn!
Wie weet is dan rustig opbouwen vanuit deze basis toch de manier om weer een stapje verder te komen met mijn benen én mijn vermoeidheid. Ik pak het boek er toch maar even bij. Morgen dan. Rosie naar school brengen, boodschappen doen, fysiotherapie en mijn blog schrijven is wel even genoeg voor vandaag.
Sanne Baur heeft een spieraandoening aan beide benen waardoor ze o.a. chronisch ontstoken enkels heeft. In haar blogs schrijft ze openlijk over haar leven in een rolstoel. Over het proces, het wel/ niet kunnen accepteren hoe het leven loopt. Over het (letterlijk) zittende moederschap. Waar ze in het dagelijks leven tegenaan loopt. En over hoe ze haar geluk en liefde voor het leven weer teruggevonden heeft.