Ik kijk op het scherm van mijn telefoon en zie “Reade” staan. Ik vraag me af waarom het revalidatiecentrum me belt en bedenk dat het waarschijnlijk de receptie zal zijn om de afspraak met de nieuwe revalidatiearts te verzetten. Ik neem op en versta degene aan de andere kant niet goed. Het duurt even voordat het tot me doordringt dat het mijn fysiotherapeut is! Ik wilde al een aantal weken mailen omdat ik haar advies goed kan gebruiken. Maar op de een of andere manier lukt het me niet. Ik ben opgelucht dat dit kennelijk vaker gebeurt en mijn fysiotherapeut uit zichzelf belt.
“Hallo! Ik herkende je stem eerst niet, maar wat fijn dat je belt,” zeg ik. “We hadden nog afspraken staan, maar het is een beetje gek gegaan door Corona. Daarom bel ik je nu,” zegt mijn fysiotherapeut.
“Hoe gaat het?” vraagt ze. “Ehm ja.” Zeg ik. “Ik ben blij dat ik je nu spreek, want ik zit eigenlijk wel ergens mee. Het lukt niet meer om mijn oefeningen te doen. Al twee maanden niet eigenlijk.” Ik merk dat ik mijn vingers om mijn telefoon heb geklemd. Het doet een beetje pijn. Kennelijk vind ik het moeilijk om te zeggen.
Na een tijdje praten over de waarom-vraag spreken we af om in te zoomen op de oplossing in plaats van op het probleem. “Wat vind je ervan om de komende paar weken twee keer per week te kijken wat wél lukt? Ik zou het schema nu even helemaal loslaten en een paar oefeningen uitzoeken, bijvoorbeeld twee die goed gaan en goed voelen.” Ik voel opluchting. Ik weet niet precies waarover, maar ik denk omdat ik echt iets kan met dit advies. Mijn fysiotherapeut zei altijd dat een oefening doen niet moet voelen als een straf, of iets waar ik huizenhoog tegenop zie. Het moet makkelijk voelen en iets zijn dat ik altijd kan doen. Ook als ik pijn heb, en ook als ik vermoeid ben. Als ik me er heel erg toe moet zetten, is de oefening eigenlijk te zwaar.
“Zal ik de dansoefeningen die we deden oppakken?” vraag ik. Dat zijn oefeningen op muziek, gedurende 60 seconden. Als de timer gaat, moet ik stoppen. “Dat vind ik een heel goed idee! Bijvoorbeeld die voor je rompstabiliteit en die voor je armen.” zegt ze.
“Ik zag dat je over een paar weken een afspraak hebt met de revalidatie-arts,” zegt ze. Ik heb inderdaad een afspraak met de nieuwe arts en ben blij dat ik mijn fysiotherapeut van tevoren spreek. Mijn vertrouwde arts is namelijk gestopt.
“Denk je dat het mogelijk is om het volgende traject weer bij jou te doen? Vind jij dat goed? En kan ik dat aangeven bij de arts?” vraag ik. Ik hoop dat ze ja zegt en we verder kunnen. Ik heb veel van deze fysiotherapeut geleerd en dit telefoongesprek heeft me ook weer op weg kunnen helpen.
“Jazeker. Dat vind ik zeker een goed idee,” zegt ze lachend. “Alleen maar logisch en zo'n verzoek krijgt de arts vaker. Het is helemaal niet gek om dat aan te geven!"