Ik lig in bed en denk terug aan de kleine succesjes, de lichtpuntjes, die voorbij zijn gekomen vandaag. Het is een soort spel dat ik speel als ik in bed lig en pieker over alles dat niet gelukt is, of ik niet kon. Ik ga mijn dag na en bedenk me wat er wel goed ging, wat ik wel kon; welke succesjes ik mag vieren.
Tijdens mijn revalidatie leer ik dat succes niet alleen om presteren gaat. Het is veel meer dan het afvinken van een to-do list. Succes is waar ik blij van word. Even mijn viool vasthouden, een praatje op de markt, of iets lekkers eten. Alleen als ik er blij van word, werkt het positief, ontspannend en mogelijk helend. Ik worstel ermee, want hoe slechter ik me voel, hoe negatiever ik vaak denk. Het is makkelijker om te denken dat het allemaal niet lukt, in plaats van te graven naar het ene lichtpuntje dat er ook was.
Als iemand me dan herinnert aan mijn eigen motto en zegt dat ik successen moet vieren, hoe klein ook, denk ik: “dat is makkelijk praten, zullen we ruilen?” Ik zou willen ruilen zodat iemand anders kan voelen hoe frustrerend het is om steeds positief te blijven en blij te moeten worden van hele kleine dingen, terwijl ik veel meer wil. Dan denk ik: “tief op met die kleine succesjes, ik wil grote succesjes! Ik wil dat me dingen lukken, net als vroeger. Ik wil trots kunnen vertellen waar ik mee bezig ben en zelf geloven dat het me lukt om mijn dromen waar te maken.”
Maar dat is waar revalidatie ook over gaat. Het is niet alleen fysio- en ergotherapie, oefeningen en schema’s. Het is een manier om weer te gaan leven. Ik richt mijn leven opnieuw in met een betere balans tussen wat gezond voor me is en wat belangrijk voor me is. Rust en oefentherapie werden gelijkgesteld aan mijn grote wens om weer viool te kunnen spelen. Na steeds opnieuw teleurgesteld te zijn, had ik de hoop opgegeven. Het verdriet was zo groot dat ik niet meer naar vioolmuziek kon luisteren. Ik had hulp nodig. Die hulp bestond uit twee dingen: zorgen dat mijn fysieke gesteldheid dichter in de buurt van vioolspelen zou komen en een acceptatieproces waarin ik leer omgaan met het grote verdriet van een leven zonder viool. De kans was namelijk groot dat het niet ging lukken. Ondertussen bleef ik onder begeleiding stug door-oefenen en hopen dat het me zou lukken om weer te kunnen spelen. Om het kleine beetje hoop dat ik had vast te houden, moest ik steeds de kleinst mogelijke succesjes vieren: dat ik naar het vioolconcert van Sibelius had geluisterd, met tranen, maar ook oprecht genietend van de schoonheid, dat het een week lang was gelukt om met spalk en timer 1 minuut lang alle hand-oefeningen te doen, dat ik mijn viool uit de kist had gehaald en zonder vingers losse snaren had gestreken. Ik deed mijn best om de succesjes te vieren, maar achteraf huilde ik omdat ik me een totale beginner voelde. Ik had al twee keer eerder mijn manier van spelen moeten aanpassen omdat mijn lichaam het anders niet kon, maar dit was anders. Nog nooit had ik voor zo’n grote fysieke en mentale uitdaging gestaan. Steeds opnieuw moest ik mezelf vertellen dat het niet uitmaakt dat ik nog minder dan een minuut kan spelen. Dat een noot beter is dan geen noot. Dat het niet uitmaakt hoe weinig het is, zolang ik maar iets kan en daarvan geniet. Het was alsof ik weer dat kleine meisje was dat helemaal opnieuw leerde vioolspelen, maar dan versnelt. Ik hoefde niet meer eindeloos een techniek of klank te oefenen omdat ik wist waar ik naar moest zoeken. In mijn hoofd wist ik welke klanken ik wilde horen en mijn spieren wisten gelukkig nog wat ze moesten doen. Dat was ook een klein succesje dat eigenlijk een heel groot succesje is: kennelijk kan ik het vioolspelen niet verleren. Vioolspelen is voor mij net als fietsen.
Kim Spierenburg (26) heeft SLE, Sjögren en Coeliakie. Ze heeft weinig energie en veel pijn. Ze werd ziek toen ze drie was. Dit hield haar niet tegen om haar dromen na te jagen: violist worden en optreden op een groot podium. Ze trad onder meer 16 keer op met Marco Borsato in de Ziggo Dome. Tot ze zieker werd en vioolspelen niet meer ging. Ze is gestart met een revalidatietraject om sterker te worden.