Het plein voor is stil. Vroege vogels fluiten boven ons. De lucht is helder blauw en de winterzon straalt. Rosie loopt met haar fietsje aan de hand en ik rij achter haar aan in mijn scootmobiel. Onze twee katertjes wandelen gezellig mee. We zijn een kleine karavaan, met een missie. Ze is tenslotte al 4,5 jaar denk ik met een klein schuldgevoel.
“Ok ga maar zitten.” Ik houd met mijn linkerhand het stuurtje vast. De zijwieltjes zijn eraf gehaald. “Ja trappen maar!” We komen vooruit en zo behendig mogelijk probeer ik op haar tempo naast haar te rijden en ondertussen het gewicht in balans te houden. “Mama, nee, mama!” Ze wiebelt en zwenkt steeds verder uit waardoor ik plotseling in moet grijpen met mijn andere hand en stil sta. Dat was drie meter gefietst.
“Dit werkt niet. We gaan iets anders proberen.” Hoe deed mijn vriend dat nu op vakantie? Iets met een sjaal als ondersteuning. Dat moet ik ook kunnen. Ik bind een sjaal om Rosie haar armen, rug en middel en knoop hem goed vast. Ik zat eerder te denken aan een zwemvestje, maar dat ging zelfs mij te ver. Ik wurm mijn hand in ‘het tuigje’ om de beste grip te voelen. “Goed, daar gaan we weer.”
Rosie kijkt met grote Bambi ogen mij aan en ik zie de weerstand weerspiegelt in mijn eigen ogen. Ik voel me tekort schieten als moeder. Je kind leren fietsen raakt in Nederland toch echt aan de basis. Ik trek Rosie met sjaal en al wat omhoog als teken dat we gaan. Ze trapt in één keer hard vooruit en als reactie schiet ik met mijn scootmobiel ook vooruit. We schrikken van elkaar en komen gauw weer tot stilstand. Rosie stapt af. De zon glinstert in haar traantje. “Het geeft niet, mama.” “Sorry kleintje, papa zal je echt moeten leren fietsen.”
Die middag zie ik een foto langskomen. Een vrouw in Oekraïne zit in een winkelwagentje en wordt geduwd. Genoodzaakt te vluchten voor het geweld. Maar kan de tocht niet lopen. De beelden prikken achter mijn ogen. Wat zijn de kleine uitdagingen maar relatief. Als ze 12 jaar is kan ze vast wel fietsen. “Kom Rosie, wij gaan stoepkrijten” Samen tekenen we een grote witte duif.
Sanne Baur heeft een spieraandoening aan beide benen waardoor ze o.a. chronisch ontstoken enkels heeft. In haar blogs schrijft ze openlijk over haar leven in een rolstoel. Over het proces, het wel/ niet kunnen accepteren hoe het leven loopt. Over het (letterlijk) zittende moederschap. Waar ze in het dagelijks leven tegenaan loopt. En over hoe ze haar geluk en liefde voor het leven weer teruggevonden heeft.